Opgelucht: ADHD medicatie (persoonlijke verhaal)

adhd-ervaringen
Persoonlijke ADHD verhaal
Het is eindelijk zover. Mijn afspraak bij de psychiater staat en ik kijk er naar uit, verlang er naar. Psychiater, het klinkt zwaar, maar het voelt vooral als een opluchting. Ik heb bewust de verhalen en ervaringen erover niet gelezen. Wat voor de een werkt, kan voor de ander juist averechts werken. Zonder angst wil ik het ervaren. Ervaren hoe het is om een keer nergens over na te denken of juist, niet zo impulsief te zijn om er later spijt van te krijgen. Klinkt tegenstrijdig hé? En dat is het soms ook.
Ik hoor het mijn psychotherapeut nog zeggen: “Je scoort bijna allemaal negens.” Ik lach wat ongemakkelijk als ik zeg dat ik vroeger toch nooit haalde.
Negens zijn in dit geval eerder onvoldoendes. Zo hoeft het niet voor iedereen te voelen, maar zo voelt het voor mij. Het geeft eigenlijk weer hoeveel moeite je ergens mee hebt of voor moet doen. Het feit dat zoveel herkenbaar is. Het gebeurt niet soms, het gebeurt iedere dag en meerdere keren.

Alsof de Python uit de Efteling overuren draait en een enkele keer op de kop blijft hangen en aan een stroomstoring lijdt.

Eerlijk is eerlijk, ik ben ergens wel een beetje opgelucht. Want ergens vond ik het ook doodeng. De symptomen die ik heb komen ook overheen met veel (ergere) ziektes. Ik heb wel eens gedacht dat ik misschien aan alzheimer voor jong volwassenen lijd. Het klinkt echt vreselijk en wellicht zwaar overdreven, maar als je zoveel vergeet en weinig herinnert kan dat nogal beangstigend zijn.
Een verjaardag of film die je nog geen jaar geleden gezien heb vergeten, tijdens een gesprek door iemand heen kijken en geen woord verstaan hebben of meerdere prikkels verwerken binnen een bepaalde ruimte. Het zijn maar enkele voorbeelden.
De kamertjes in mijn hoofd raken overvol en ik vind alles en iedereen interessant, maar er is gewoonweg geen ruimte meer over. Eigenlijk gaan de deurtjes niet eens meer dicht.
Medicatie dus. Stilte in mijn hoofd. Een complimentje krijgen omdat ik mijn spullen op een (voor mij) geordende manier opruim en een normaal gesprek kan voeren, zonder te vragen of de andere persoon het nog eens wil herhalen omdat ik hem zogenaamd niet verstaan heb. Een afspraak maken zonder die persoon dagen te laten wachten, maar vooral; stilte.
Het is niet zo, dat ik nog niets anders geprobeerd heb. Systemen, lijstjes, agenda’s, methodes, homeopathische middeltjes etcetera. Of ik er gelukkiger van word? Geen idee..
Maar zonder het lezen van alle verhalen en ervaringen ga ik in ieder geval het gesprek aan. Stilte, af en toe stilte en genieten van simpelweg helemaal niets!
Deze persoonlijke ADHD ervaring is geschreven door Dieuwertje Mangeng voor ADHDblog.nl, ook meeschrijven? Ga naar meeschrijven op ADHDblog Nederland.

2 gedachten over “Opgelucht: ADHD medicatie (persoonlijke verhaal)”

  1. Zo herkenbaar. Ik heb binnenkort ook een gesprek. Ben heel benieuwd! Inderdaad minder druk en minder impulsief zou zo fijn zijn. Iets meer controle over mijn doen en laten. Succes in ieder geval!

  2. Liever anoniem

    Dank je wel Diewertje,
    Ontzettend herkenbaar, oa de vergeetachtigheid die tot zeer opgelaten momenten kunnen leiden, de angst dat je wellicht altzheimer hebt, of vroegtijdige dementie….
    Sinds drie maanden is het bij mij gediagnostiseerd en ook net als bij jou de zwaarste vorm. Ik scoorde ook goed, alles kwam overeen, en ik vond het ook allemaal zo normaal…
    Inmiddels aan de ritalin…. Serieus ik heb het gevoel dat ik een normaal mens aan het worden ben. Rustiger, maar niet door slaapmiddelen, overwegender, dus minder impulsief en een filter voor alle prikkels.
    En echt waar… Ook best emotioneel, het gevoel van rouw, zo van echt klooooote dat ik hier niet eerder mee ben begonnen.
    Maar goed. Count ur blessings.
    Bedankt voor je blog!

Geef een reactie