Ons Leven met ADHD

Ik wist al heel lang dat mijn blonde mannetje anders was dan andere kinderen. Hij kon nergens van afblijven, was altijd op onderzoek uit ook al toen hij nog niet eens kon lopen en toen hij dat wel kon waren we hem vaak “kwijt”, zag nergens kwaad in en kon goed stuiteren.
Ik heb lang gedacht komt wel goed als hij op school zit, maar dat bleek alles behalve waar. Daar viel zijn gedrag nog meer op.. en was hij een grote stoorzender in de klas.
Van klas overplaatsen hielp.. een beetje, maar de problemen bleven.. Dus wij na een super verrassend rapport hij had namelijk 3 keer de hoogste score op zijn cito zij we de molen in gegaan.
De conclusie was een flinke concentratie stoornis die later waarschijnlijk ADHD zou gaan heten. En daarbij een hoog IQ (hoger begaafd en waarschijnlijk hoogbegaafd)
Op school en thuis ook bleven we tegen zijn bijna onhandelbare gedrag aanlopen.
Bijna iedere dag zat hij wel of bij de hoofd meester of bij de juf van groep 3 (die hem wel snapte). Zo ging het niet langer. Dus besloten om toch aan de medicatie te gaan omdat het zo echt niet langer ging.
Vanaf dag 1 dat hij het kreeg was het een totaal ander kind, kon mijn ogen niet geloven. Een uitstapje maken was weer te doen en op school werden de problemen ook een heel stuk minder.
Inmiddels zit hij in groep 3 en daar gaat het boven verwachting goed. Binnenkort weer een IQ test dan waarschijnlijk ook dyslexie test.. schijnt vaker voor de komen bij ADHD. Een heel speciaal mannetje die van mij, kon niet zo maar in een ding anders zijn.. Maar saai is het hier in huis alles behalve.. helemaal nu we weten dat hij het van zijn mama (van mij) heeft. Hij kreeg zijn diagnose toen hij net 6 was en ik toen ik net 40 was! Maar een voordeel: nu kan hij volgens eigen zeggen eindelijk met iemand praten over ADHD!

2 gedachten over “Ons Leven met ADHD”

  1. Jenny van der Wal

    Waarom schrik ik toch weer van de zin.. we zijn hem toch maar aan de medicatie gaan doen.. Ik ben blij dat mijn kind NOOIT medicatie heeft geslikt..
    Maar een andere school heeft genoten waar rust en regelmaat gelde…waar mijn kind vanaf de eerste dag geen buitenbeentje meer was maar zichzelf mocht zijn..En vanaf dag 1 een heel ander kind in huis kreeg en vanaf die dag de sfeer ook verbeterde.. met strakke regels en heel veel geduld en warme liefde.. belonen wat goed gaat en dat uitbouwen.. want straffen helpt niet..
    Maar soms de confrontatie aangaan waarom het gedrag zo is wat hij toonde… maar ook verrukt zijn als hij weer eens een avontuur beleeft had door zijn nieuwsgierigheid en openheid.. die school is de LOM school..
    Ik weet niet of dat Onderwijs nu nog bestaat met alle bezuinigen..Maar ik was zeer blij met dat onderwijs..!(1988-1993)..
    Maar daar zitten absoluut geen domme kinderen…En van de leerlingen zijn er verschillende doorgestroomd naar de Universiteit..
    De maatschappij wordt drukker en sneller en soms is dat niet bij te benen.. maar met een andere structuur is er veel eer te behalen.. en dat is wat ik gedaan heb…en daar ook veel tijd en moeite in heb gestoken.. want het welzijn van mijn kind staat op plaats 1.. dus duidelijke regels.. orde regelmaat en rust.. dan zijn medicijnen niet nodig..
    Maar deze maatschappij lijkt wel tot medicijnen te willen dwingen.. en dat is een verkeerde instelling naar mijn inziens..
    Maar een ieder staat vrij en denkt wat goed is voor het kind.. Ons kind is nu volwassen en staat goed in het leven.. Medicijn vrij.. open en eerlijk.. En daar ben ik trots op!

    1. Cindy Kamphuis

      Helaas is er de mogelijkheid voor zo n school niet meer. Alleen veel tijd en geduld in steken is niet voor iedereen de oplossing. Ben zelf heel veel thuis om de structuur te bieden.
      Maar zonder medicatie wordt onze zoon nog steeds gek van zijn hoofd zoals hij zelf zegt.

Geef een reactie