Moeder en dochter samen diagnose ADHD gekregen

Ilse, mijn jongste dochter en ik hebben de diagnose ADHD gekregen. Gebaseerd op beeld en gedrag. Vanaf mijn kinderjaren tot in mijn volwassen levensjaren heb ik problemen ondervonden en recentelijk is bij mij de diagnose ADHD gesteld. Eindelijk duidelijkheid. Dan de stoornis aanpakken met voorlichting, begeleiding, veel erover lezen en eventueel medicatie. We zijn aan de stimulantia gegaan. Amfetamines om ervoor te zorgen dat er een andere overdracht gaat plaatsvinden binnen onze hersenen.
Wat ik namelijk heb geleerd, is dat onze hersenen anders werken. Transmitters en neurotransmitters en dopamine en serotonine, klinkt plausibel toch? Maar ik kan eigenlijk nergens uit opmaken dat de overdracht, zoals die bij ons plaatsvindt, ook daadwerkelijk verkeerd is. Het is niet volgens de “norm”. Maar volgens welke norm?

Als ik het goed bekijk, en dan heb ik het puur over mijn eigen beleving, vind ik de overdracht zoals die bij ons plaatsvindt helemaal goed.

Andere belevenis met ADHD

Het maakt namelijk dat wij dingen anders beleven. Intenser. Dieper. De problemen waar ik destijds tegenaan liep hadden niet te maken met wat ík van mezelf vond, maar wat de niet-ADHDers van mij vonden. De druk om “normaal” te zijn en de verwachtingen zoals die worden opgelegd door anderen, hebben gemaakt dat ik ging twijfelen aan mijzelf.
Mijn gift, wat ik vind van hoe ADHD wordt genoemd, mocht er niet zijn. Bedenk wel dat mij weinig dingen ontgaan; zintuigen die verscherpt zijn, het waarnemen dat plaatsvindt door de overdracht zoals die bij ons is, geven een boost. Het intuïtief aanvoelen van mensen. Je mening geven, niet om te provoceren, maar omdat dat was wat ik zag.
Geen dubbele bodems creëren. Emoties beleven en niet alleen in het hoofd zitten, want dat gebeurde pas op het moment dat ik werd aangesproken op wat volgens de anderen niet gepast zou zijn. Paradoxaal; vanuit een diepe beleving er zijn, ageren of reageren, er op aangesproken worden en dan nadenken, omdat ik mijzelf niet mocht zijn. Vanuit dat gevoel continu in gevecht zijn, maar met wie? Eigenlijk dus met de norm, die mijn norm helemaal niet was.
Ik ben mij nu bewust van waarom ik verslavingsgevoelig zou kunnen zijn… zou kunnen zijn inderdaad, want ik ben het niet. Het is wegvluchten in iets dat buiten mij staat, omdat de norm vindt dat ik niet voldoe.

ADHD geen stoornis

Stimulantia, lees: medicatie, cocaïne, speed en nog meer drugs, verstommen wie ik ben. Ook weer tegenstrijdigheid en bestempeling gecreëerd door de norm. ADHD is niet te bevatten voor de niet-ADHDers. Dat geeft niet, zo begrijp ik de anderen ook niet altijd. Ik wil geen oordeel hieraan geven, omdat ik het niet belangrijk vind een mening te hebben over anderen. Ik wil gewoon zo kunnen zijn als ik ben en naast de anderen kunnen leven. Met wederzijds respect. Ik wil hun niet in een hokje stoppen en bestempelen, omdat ik het niet zou begrijpen. Ik wil ook niet zo gekwalificeerd worden, want hé, objectiviteit bestaat niet. Alles komt voort uit denken en ik vind het belangrijker om uit te gaan van wat er is.
En ADHD is er. Het is geen stoornis, het is een gift. Ik heb besloten mijn gift er te laten zijn, het mezelf eigen te maken en het voor mij te laten werken. Iets wat zo essentieel is in wie ik ben niet meer tegen te werken. Geen verzet. En ik ben er rete-trots op.
Ilse krijgt op die manier gelukkig mee dat ze iets moois heeft, iets dat haar gegeven is en waar ze met zorg mee moet omgaan. Ik ben niet tegen medicatie, maar ik ben ook niet voor. Het is mijn eigen keuze. Wil ik zijn wie ik ben of wil ik mijn hersenen in een onnatuurlijke positie wringen omdat het niet begrepen wordt? Ik pas daarvoor.
Geschreven door Eliane Brush

11 gedachten over “Moeder en dochter samen diagnose ADHD gekregen”

  1. Dank je wel! Het op zo een manier te benaderen heeft gemaakt dat ik minder onrust ervaar. Ilse heeft de medicatie helaas nog nodig ivm school waar veel gevraagd wordt van kinderen. Het is gelukkig niet voor altijd zeg ik maar!

  2. Medicatie is voornamelijk een maatschappelijk probleem van het niet, kunnen of willen, accepteren van een getalenteerde in het autistisch spectrum.
    Soms is er helaas medicatie nodig om de ergste pieken af te toppen zodat men enigszins sociaal aangepast deel kan nemen aan alle maatschappelijke zaken die nu eenmaal door de maatschappij van ons worden verwacht.
    Er zijn veel triggers die extreem gedrag in het autistisch spectrum kunnen veroorzaken;
    We leven te dicht en met te veel op elkaar,
    Onze voeding is verziekt door de commercie met zeer veel additieven,
    Prestatie wordt te hoog gewaardeerd en beloond,
    Alles moet meetbaar zijn.
    Hopelijk gaat er eindelijk iets veranderen in de manier waarop de massa naar ons moet kijken maar daar hebben we zelf ook iets over in te brengen dus laat je stem horen!
    Warmhartige groet, Ben

    1. Arend- Jan van der Vos

      Hallo, Beste Ben !
      Even kort voorstellen :
      In 1998 kreeg ik een morsig foldertje over : ADHD bij Volwassenen.
      Toen was ik…potverdorie…al 48 ! In mijn 49-tigste levensjaar (februari 2000)….
      heb ik op eigen verzoek en enig aandringen het voor elkaar gekregen dat ik een degelijke diagnose, door middel van een vragenlijst met 160 vragen,
      met 5 meerkeuze antwoorden in te vullen kreeg.
      Honderd_en_zestig maal vijf…is 800…mogelijke antwoorden! Binnen nog geen half uur allemaal in gevuld.
      In 2003…begon ik iets van mijn eigen persoonsgebonden vorm van ADHD te begrijpen.
      Vijf jaren later…(in 2008…dus..) had ik het gegeven, het feit van ADHD…een plek in mijn leven gegeven.
      Nu, bijna in 2013, ben ik er super – gelukkig mee…
      dat ik over zoveel unieke gaven beschik…dank zij mijn ADHD !
      Mijn hele leven…ben ik al voor 100% medicijn – vrij !
      Als ervaring_deskundige…weet ik gewoon…dat het (helaas) niet iedere ‘lot-genoot gegeven is…
      om het zonder enige vorm van medicatie aan te kunnen !
      Waar ik al…sinds 2000 ontzettend van baal…is…dat mensen…
      (vooral de laatste drie, pakweg vier jaar…veroorzaakt door meerdere media-hypes !)
      zonder enige werkelijke kennis, persoonlijke ervaring en/of gedegen studie…
      die het alleen maar van horen zeggen…uit de derde, vierde hand weten,
      onmiddellijk met hun ronduit…’achterlijke VOOR_oordelen…’ klaar staan.
      Hier voer ik dus al een strijd…op het internet tegen…sinds 2008.
      Broeders, zusters…met óf zonder ADHD…verenigd u.
      A(ltijd) D(oor) H(elder (D)enken….anderen op weg willen helpen, daar iets toch helemaal niets mis mee? A.J. , Amsterdam.

  3. Het is idd een herseneigenschap die pas een stoornis wordt als diegene zelf en/of derden er niet mee om kunnen, willen gaan. Positieve beeldvorming omtrent deze herseneigenschap maar ook andere is belangrijk. Omdat o.a. deze manier van denken vaak creatief is (out of the box) bijv. en vaak een zgn. gift is van de zgn. pioniers in deze wereld 🙂

  4. Dit is leuk! Ik volg jullie gesprek, Ben en A.J.. Ik ben het met heel veel eens, maar ik heb wel een kanttekening. Ik ben van mening dat het overtuigen van ons anders-zijn aan de “anderen” weggegooide energie is. Het heeft totaal geen zin en het is weer strijd leveren. Die energie besteed ik aan hoe het beste mijn gift zich kan profileren in de omstandigheden zoals die er zijn. Uitgaande van het van het feit dat ik de “anderen” niet kan veranderen, buitendien ga ik niemand kaderen. Het is zoals het is. Ik maak gebruik van mijn creativiteit en buiten de marge denken idd. Het is mijn gift en mijn leven, dus ook mijn verantwoordelijkheid. Laten wij elkaar helpen door elkaar tips en trucs te geven om onszelf te kunnen zijn. Dit soort blogs en forums kunnen ons vooruit helpen, niet door strijd te leveren, maar constructief te denken in wat goed is voor ons!

  5. Ik ken sinds een half jaar of zo een meisje dat men op school graag het stempel ADHD opplakt. Ik begrijp op zich dat men ziet dat ze aan de kenmerken voldoet. Maar wat een bewondering heb ik voor haar eigenschappen. Die worden door Eliane hier voor een deel goed beschreven. Ik heb nog nooit iemand ontmoet als haar.

  6. michael vd panne

    Dank voor dit mooie en voor mij zeer bekend verhaal.
    Ik ben Michael getrouwd en vader van 2 kinderen.
    een zoontje met ADHD en een dochter met ADHD en PDD-NOS.
    Eind 2011 is bij mij ook de diagnose ADHD gesteld net als bij mijn zoontje van nu 6.
    Op ons eigen initiatief verwijzing bij de huisarts gevraagd voor onze zoon omdat hij drukker was dan leeftijdgenootjes en wij toekomstige problemen op bv de basisschool voor wilde zijn. E nummers zoetstoffen en overmatig suiker vermijden bleek niet voldoende voor hem. Bij het GGZ buro deed men het voorstel om mij ook te testen omdat wij hadden aangegeven dat onze zoon meer en meer een spiegel werd voor mij. En ja ook ik kreeg de diagnose ADHD en kan wel zeggen dat dit een bevestiging was ipv een schok. Uit zeer directe omgeving diverse signalen gekregen over de risico’s van verslavingen. Deze signalen heb ik eerst lange tijd (hoe herkenbaar) gebagatelliseerd .
    Na de diagnose toch met medicijnen gestart om te kijken of en wat voor effect dit zou hebben.
    Mijn zoontje en ik zijn gelijktijdig gestart met medicatie. Allebei dezelfde soort weliswaar aangepast op leeftijd en gewicht. De reden voor dezelfde medicatie was eigenlijk heel simpel want qua gedrag doen wij totaal niet voor elkaar onder en mocht er iets veranderen in gedrag van onze zoon het voor mij mogelijk zou moeten zijn gevoelens en ervaringen te begrijpen. En ja dit bleek een juiste keuze want na diverse medicijn wisselingen gedragsveranderingen hebben wij de juiste medicatie en afstelling gevonden. Resultaat is dat onze zoon nu in groep 3 niet tegen die muur is aangelopen waar hij deze anders wel was tegen gekomen. Voor mijzelf kan ik zeggen dat de signalen over verslaving wel juist waren want sinds begin dit jaar drink ik weinig tot geen bier meer wat voorheen 2 a 3 biertjes per avond waren en ben ook nog eens 20 kg afgevallen. Ik merk ook dat ik het niet meer nodig heb omdat de noodzaak van mijn hoofd leegmaken s’avonds veel minder is dan voor de diagnose.
    Medicijnen zouden een laatste redmiddel moeten zijn als begeleiding en voeding aanpassen voldoende zijn. Bij voeding kan je denken aan kleurstoffen zoetstoffen en andere troep die in voeding zit. Ook natuurlijke producten kunnen een negatief effect hebben denk bv aan een flinke portie rood fruit zoals aardbeien bramen en frambozen. Rood fruit bevat van nature een hogere dosis natuurlijke suikers. Voor basisschool kinderen kan het handig zijn om een eigen snoep trommeltje op school te hebben om zo bij een verjaardag van een klasgenoot toch te kunnen mee snoepen.
    Ik ben niet voor of tegen medicijnen want iedere situatie is verschillend.
    In onze situatie kan ik zeggen dat op dit moment medicatie de juiste keuze is.
    Iedereen mag een mening hebben en deze uiten al is een beetje begrip op zijn tijd wel handig.
    Ook ik ben van mening dat ADHD iets positiefs is want met de juiste begeleiding en structuur kan een ADHDer juist die talenten aanboren om zich te onderscheiden en van nog meer toegevoegde waarde zijn voor onze maatschappij.
    zo genoeg over mijzelf.
    Eliane nogmaals dank voor je verhaal.
    Een tip van mij is om mensen zonder ADHD puur voor de beeldvorming eens het boek Alle honden hebben ADHD te laten lezen.

  7. Always In a Rush

    Nooit gedacht dat ik ergens op zou reageren.. Maar nu ik dit zo lees moet ik wel.
    Nu kan ik nog lekker ‘helder’ reageren aangezien ik ‘onder invloed ben’ van Dexie (dex-amfetamine).
    Prachtig omschreven hoe ADHD in elkaar zit. Een half jaar geleden is bij mij de diagnose gesteld. Ik ben 27 jaar, getrouwd en heb een prachtige dochter van 3. Ik was compleet maar dan ook echt compleet vastgelopen. Al heel mijn leven loop ik op mijn tenen. Van basisschool tot aan mijn eigen bedrijf.(prive dan nog niet genoemd) Totdat ik niet meer kon, zeker niet na een aantal heftige gebeurtenissen in de afgelopen drie a vier jaar. Waarom snapt niemand mij? Waarom reageer ik zo heftig(agressief, ontdaan, emotioneel) op gebeurtenissen die eigenlijk een ‘ver weg van mijn bed show’ zijn?! Dat waren vragen die ik regelmatig had. En dan de drukte in mijn hoofd. Ik werd er KNETTER van. Oh en dat impulsieve niet te vergeten, ben terug naar school gegaan en opleiding gestart.. Het plan was om voor mijzelf te beginnen. Als de opleiding was afgerond in maart. En dit gebeurde er in mei 2013 aan de keukentafel bij mij in huis toen we aan het eten waren met ons gezin: ‘schat, ik heb aan mijn werkgever doorgegeven dat ik per september stop met werken, want ja ik wil in november starten met mijn bedrijf ipv maar!’ Nou, ik denk dat jullie snappen dat mijn man ‘letterlijk gek’ werd van mij. Wat een heisa. Ik had die ochtend dat bedacht dat ik het zo ging doen en einde van de dag was het ‘geregeld’. Terwijl hij dacht aan: shitttt, wat doe je nou?? Wil jij een bordje ’te koop’ in de tuin?? Dus even over impulsief gesproken.
    Nu wijk ik weer af van mijn verhaal (hoe herkenbaar). Maar wat ik wil aangeven, buiten mijn mega creatieve brein, het intens verdriet, blijdschap etc te voelen als iemand iets tegen mij vertelt, de leuke impulsiviteit die kleur gaf / geeft aan mijn/ons leven. Werd ik ook gek van mijzelf.
    Nog nooooooooit had ik aan ADHD gedacht, dat waar andere mensen (proffesionals) dat allang hadden moeten zien bij mij. Kwam er een klant bij mij die het zelf heeft. Ze begon te vertellen en daar stond ik dan met tranen in mijn ogen.. Zij zelf ook hulpverlener heeft meteen gezegd dat ik een verwijsbrief moest halen bij de huisarts. Zo gezegd zo gedaan, na veel telefoontjes ben ik bij een ik noem het maar ‘prive kliniek’ terecht gekomen. Er ging een wereld voor me open. IK BEN NIET RAAR!!! IK MAG ER ZIJN! IK BEN OOK UNIEK! IK BEN NIET LASTIG!!!
    Wat een openbaring, en wat een begrip. Speciaal alleen voor volwassenen en de beste begeleiding ever!!!!! Sinds vorige week mijn ‘ontslag’ gekregen. Ja ik zit aan de medicijnen, dat is mijn keus. Uit de testte kwam eruit minder dan 1% van de vrouwen in mijn leeftijdscatogorie heeft het erger dan ik. Mijn scoren op alle drie de punten 99%.
    Nu gebruik ik dex-amfetamine, die idd de pieken weghalen. Maar geloof me, ik wordt nog steeds gek van mijzelf iedere dag heb ik een momentje. (nee zit dan niet in een ‘rebound’) Therapie is ook al achter de rug, handvaten gekregen om het mijzelf makkelijker te maken. Werkt perfect, mijn gezin en ik hebben er baat bij!!! En ik voel nog steeds alles intens maar niet wat niet met mijn geliefde familie, vrienden te maken heeft. een ‘ver weg van mijn bed’show blijft dat nu ook. Dat geeft ruimte.
    Er komt een dag dat ik zonder medicijnen ga leven, maar voor nu is het nodig. Ik heb weer kleur in mijn leven.
    Ik zelf ben christen(niet dat het er toe doet) maar ik zie de ADHD als een zegen en niet als een vloek! Ik groei in mijn proces en zie het alleen maar positief in!!!
    Dank je wel dat je het zo mooi omschrijft, je bent 1 van de eerste die er zo mooi over schrijft, dat negatieve wat ik zo vaak lees komt me echt me strot uit!!!!
    En sorry dat ik zo’n lang verhaal op je blog heb geschreven hihi!!!
    Liefs

Geef een reactie