Mijn zoon Emiel met ADHD

Hallo, ik ben Tineke en moeder van 3 kinderen. De jongste, Emiel, wordt volgende week 7. Sinds oktober vorig jaar heeft hij de diagnose ADHD met kenmerken van autisme en gebruikt hij Methylfenidaat, 2x 0,5. We waren erg tegen medicatie maar op een gegeven moment konden we er niet meer onderuit, zoveel klachten van school….
En we kunnen ons eigenlijk niet vinden in de diagnose. Volgens mij moet ADHD al vanaf het begin merkbaar zijn lijkt mij maar voordat Emiel echt naar school ging was er niks met hem aan de hand. Je hoorde hem thuis niet, ging rustig zijn eigen gang, vermaakte zich altijd, niks geen problemen. Een heel makkelijk jongetje!!
Op de peuterspeelzaal ging het ook wel goed maar in groep 1 van de basisschool begon het al snel anders te worden. Hij maakte geluidjes tijdens kringgesprekken, zat aan andere kinderen te friemelen, kon niet stilzitten. Hij heeft een tijdje van die stresspoppetjes gebruikt maar die gingen heel snel kapot…
In groep 2 werd het een gecombineerde groep van 1 en 2, het laatste jaar zat hij een klas van 35(!) kinderen, (kleuters…)waarvan hij niet de enige was die druk gedrag vertoonde. Ik heb zelf het idee dat die klas hem verpest heeft omdat het er veel te onrustig was. We hebben besloten om te wachten tot hij in groep 3 zat, misschien dat hij aan het echte leren toe was, dat hij zich verveelde of zo. Thuis was hij heel anders , hij was wel aanwezig maar meer op de manier van dat hij altijd aan het zingen was, enthousiast, elke morgen zin in de nieuwe dag en elke dag verkondigde hij wel een paar keer dat hij het aller leukste leventje van iedereen had, een levensgenietertje!
Gesprek gehad met de kinderpsychiater maar tijdens dat gesprek was Emiel zelf heel rustig aan het spelen, deed wel wat pipo-achtig omdat hij voelde dat erop hem gelet werd maar echt niet hyper of zo. Dus daar konden ze niks mee..Besloten af te wachten hoe het in groep 3 ging. Nou, de klachten kwamen al snel, tja, hij had ook de naam nu, he. Weer naar de psycholoog en met heel veel tegenzin begonnen aan een maandje op proef Methylfenidaat op school om te kijken hoe het dan ging.
De eerste weken leek hij net een zombie, niet leuk. Maar school was tevreden… hij was rustiger en maakte keurig zijn taakjes. Thuis gaven we hem niks, daar mag hij zijn wie hij is vinden wij.
Nu krijgt hij tijdens schooldagen 2x per dag 0,5, dat is genoeg. Ook al vindt Emiel het zelf niet leuk, als het tabletje ’s morgens niet goed valt, komt hij misselijk op school. En het is al zo’n slechte eter en dat is nog slechter geworden nu hij dit slikt. ’s Avonds krijgt hij 1 tabletje melatonine (drogist), anders staat hij om 23.00 nog beneden.
Op school tevreden……maar thuis krijgen we zo langzamerhand een heel ander jongetje waar we niet blij mee zijn. Hij zingt niet meer, maar komt ’s morgens schreeuwend naar beneden. Hij kan niet meer bij de tafel blijven zitten, probeert oudere broer en zus steeds boos te maken door die geluiden te maken waarvan hij weet dat ze daar niet tegen kunnen…. (oudste broer van 13 heeft pdd-nos en erg gevoelig voor geluiden).
Vanmorgen heb ik Emiel op zijn kamertje gezet met zijn ontbijt zodat de rest geen last van zijn geklier had.
We zitten zo langzamerhand met onze handen in het haar. We willen best ook medicatie in het weekend geven, dat is het probleem niet. Maar dat hij gewoon zo verandert, snap ik niet. Hij is nu gewoon thuis heel negatief aanwezig terwijl dat voor de medicatie heel anders was. Ligt dat aan ons?!
Ik vind het zelf een wat warrig verhaal maar fijn om het eens van me af te schrijven. Met onze oudste hadden we al vanaf zijn geboorte problemen, dat was duidelijk dat er iets was. Maar met Emiel had ik dat niet verwacht, het leuke en lieve zonnestraaltje wat hij altijd was voor hij naar school moest…
Geschreven door Tineke Boerma

3 gedachten over “Mijn zoon Emiel met ADHD”

  1. ow wat herkenbaar ook ik zit met mijn handen in het haar!! ken mijn eigen lieve jongetje amper terug, geef ook de schuld aan de medicatie zelfde als hierboven alleen dan 2x10mg wat is DE tip??moet over 3 weken weer naar de kinderarts toe is even bespreken hoe nu verder op school is alles onder controle (concentratie/aandacht enzv) maar thuis pff..tips-advies alles is welkom!!

  2. Tura Gerards

    Beste Tineke,
    Dank je wel voor het delen van je situatie.
    Het bevreemdt mij dat bij je zoon ADHD is geconstateerd.
    Uit je verhaal begrijp ik immers dat er niet voldaan is aan het Impairment-criterium, een van de vijf voorwaarden waaraan voldaan moet zijn voordat een psychiater überhaupt gaat kijken of en hoeveel het vertoonde gedrag lijkt op de 18 symptomen van ADHD.
    Het Impairment-criterium wil zeggen: “enkele van de herkende symptomen van onoplettendheid en hyperactief-impulsief gedrag (die beperkingen veroorzaken) zijn aanwezig op 2 of meer terreinen.” (bijvoorbeeld op school en thuis)”
    (in het Engels: “Some impairment from the symptoms must be present in at least two settings.”)
    Zie voor verdere info: http://adhdcoachamsterdam.nl/adhd-algemene-feiten/adhd-criteria/
    Twee andere zaken die ik me afvraag:
    1. Je benoemt de geluidgevoeligheid van je oudere zoon. Is dat bij Emiel tegen het licht gehouden? Geluid kan je behoorlijk beïnvloeden wanneer je er psychologisch niet voldoende in slaagt om je af te sluiten (je oren kun je immers niet dicht doen zoals dat met je ogen kan).
    2. Het “probleem”gedrag begon in groep 1 van de basisschool. Is er voor die tijd sprake geweest van potentieel traumatische gebeurtenissen, zoals een behandeling of een opname in een ziekenhuis?
    Je schrijft: “We zitten zo langzamerhand met onze handen in het haar. We willen best ook medicatie in het weekend geven, dat is het probleem niet. Maar dat hij gewoon zo verandert, snap ik niet. Hij is nu gewoon thuis heel negatief aanwezig terwijl dat voor de medicatie heel anders was. Ligt dat aan ons?!”
    Ik kan me voorstellen dat Emiel zelf bemerkt dat hij veranderd is, dat er nieuwe gewaarwordingen in hem zijn die buiten zijn macht vallen maar door dat pilletje lijken te komen… En dat pilletje dat moet jij als moeder geven (terwijl je dat niet eens wilt). Het zou kunnen zijn dat het daar mee te maken heeft… En dat pilletje is blijkbaar niet eens genoeg want daarna weer melatonine…
    Bovendien voedt jouw angst en bezorgdheid etc. de onzekerheid in je kind… Hij zal denken dat het allemaal zijn schuld is, en zulke gedachten kunnen een kind erg doen veranderen…
    Maar jij bent absoluut niet de schuldige! Psychiater en school hebben jou in een lastige en onmogelijke positie gebracht. Ik proef tussen al je regels door dat je een liefdevolle moeder bent. Psychiater en school dwingen jou om dingen te doen waarvan jij in je hart al voelt dat het niet klopt. Jouw deskundigheid is in twijfel getrokken en dat vind ik een ernstige fout! Sterker nog: ik vind het mishandeling!
    Er zou een ombudsman moeten zijn voor dit soort dingen.
    N.B. Laura Batstra strijdt ook tegen het te klakkeloos onderbrengen van kinderen onder de noemer ADHD en noemt ook het Impairment-criterium. Ik kan helaas niet veel vinden over mogelijkheden die zij te bieden heeft (http://www.trouw.nl/tr/nl/4324/nieuws/article/detail/1102429/2010/04/14/ADHD-is-geen-ziekte.dhtml)
    Ik hoop dat dit relaas je iets heeft kunnen geven.
    Rest me je veel kracht en doorzettingsvermogen toe te wensen,
    met vriendelijke groet, Tura Gerards (ADHD-coach)

  3. Ik heb gehoord en gelezen dat LTO3 (visolie) heel goed werkt.
    heb het zelf nog niet geprobeerd maar ga dit komende week bestellen.
    Zijn er lezers die hier ervaring mee hebben?
    Ik geef liever ook geen ritalin of iets dergelijks maar ben wel gedwongen door school om dit te gebruiken.

Geef een reactie