Hoe ik als AD(H)D-er tijd ervaar

ADHD en

Er is het nu en het niet nu

Bij mensen met AD(H)D. Dat las ik in een artikel laatst. Interessant dacht ik, heb ik dat ook? Tijd voor zelfonderzoek. Nu zit ik in een Zwitserse trein. Naar het meer van Genève. Heb ik cadeau gekregen van mijn gulle lover. Dat meer is vandaag volledig van mij. Gaaf cadeau he? De bergen trekken aan me voorbij. Ik voel me opgetogen, als een kind, wat staat me allemaal te wachten vandaag? Er zijn ook bergen met eeuwige sneeuw in Zwitserland, zo mooi. Ik wou dat je het kon zien. Wacht, ik maak even een foto. Als ik weer uit de tunnel ben, we rijden nu door een berg heen. Wow.

Het gevoel dat ik NU heb, bepaalt mijn dag

Wat ik heb geleerd van deze oefening, is dat ik alleen maar het gevoel van nu ervaar. De opgetogenheid die ik voel als ik fantaseer over het meer van Genève. En over de eeuwige sneeuw die ik morgen van dichtbij ga zien. Maar het is wel de verwachting over de (nabije) toekomst die me dit gevoel van opgetogenheid geeft. Samen met de zon, de enthousiaste mensen in de trein, lachende kinderen, mensen met camera’s en een sexy rustige man tegenover me, van wie ik het meer van Genève voor vandaag heb gekregen.
Laat ik een andere situatie nemen. Die van toen ik weer in een depressie schoot. Een paar weken geleden. Mijn kinderen gedroegen zich slecht. We zouden op bus vakantie gaan naar Duitsland, maar mijn kinderen werkten totaal niet mee met inpakken. En ik zat er helemaal doorheen. Ik had nog maar een week met ze doorgebracht en had nog twee volle weken met ze te gaan. Het NU was zo negatief voor me en zo intens, dat ik niet in staat was daar overheen te kijken naar als we op vakantie zouden zijn. Ik kon niet voelen hoe het zou zijn in een andere omgeving, waar ik helemaal niets zou moeten, want de bus zou ons overal brengen en het eten zou voor ons worden gekookt, de vuile vaat voor ons afgewassen, onze bedden weer opgemaakt. Het enige wat ik kon voelen in mijn nu tijd, was negatieve energie. Al mijn – beperkte met moeite opgebouwde – reserves waren weg. Ik stond op het punt de vakantie af te blazen. Wat zich hier voltrok, is namelijk de volgende wetmatigheid.

Het gevoel dat ik NU heb, bepaalt mijn (nabije) toekomst

Oei, dat is niet zo best. Terwijl ik dit zo uiteenrafel, zie ik een doemscenario voor me. Dit zou van kwaad tot erger kunnen gaan. En dat ging het ook bijna. Gelukkig heb ik een interventie gepleegd. Ik had namelijk met een vriendin afgesproken die dag. Ze helpt me bij een aanvraag voor praktische ondersteuning zodat mijn herstel sneller zal gaan dan de tweeënhalf jaar die ik nu al offline ben. Ik zag eruit als de zus van Quasimodo – als die een zus zou hebben dan -, helemaal betraand, een snotneus en wallen onder en boven mijn ogen. Maar ik nam een besluit, tegen mijn nu-gevoel in. Ik zou de afspraak met mijn vriendin laten doorgaan, dan kon ze zien hoe ik me ook weleens voel, namelijk intens slecht en somber en energieloos.

Als het NU-gevoel slecht is, dan is een bewuste interventie noodzakelijk

In plaats van werken aan de aanvraag, gingen we wandelen. Dat deed me goed. Bij elke stap die ik nam, knapte ik op. Mijn hoofd ruimde de troep op die erin zat. Dat kan overigens alleen in heel positief en stabiel gezelschap, anders komt er meer troep bij in plaats van dat er troep verdwijnt, dus dat is een aandachtspunt bij het inzetten van deze interventie. Maar ik was gelukkig in positief en stabiel gezelschap, want ik heb de bewuste keuze gemaakt om alleen nog maar met mensen om te gaan die me energie geven. Mijn vriendin liet me huilen, praten en stil zijn. Aan het eind van de wandeling zei ik: “Ik ga op vakantie met mijn kinderen.” Het was namelijk heel simpel: als ik thuis zou blijven, zou het negatieve nu-gevoel versterken waardoor de rest van de vakantie met mijn kinderen hoogstwaarschijnlijk nóg slechter zou verlopen. Als ik daarentegen koos voor de bus vakantie, bestond weliswaar nog steeds een kans dat het slecht zou verlopen. Maar de kans dat het beter zou worden, was groter, zo schatte ik in. Kortom, ik had niets te verliezen.

Verander de situatie waardoor het NU-gevoel verandert

Ik veranderde dus heel bewust mijn huidige situatie door te wandelen met mijn positieve stabiele vriendin waardoor ik het nu-gevoel over
mijn nabije toekomstige situatie kon veranderen. Mijn nu-gevoel veranderde in optimistisch. Eenmaal op reis met mijn kinderen kwamen daar extra positieve nu-gevoelens bij zoals gevoelens van trots, vrolijkheid en vertrouwen. Ik had mijn kinderen naar een vakantiebestemming gebracht. We maakten lol en ik kon het aan. Dat niet alleen mijn kinderen maar ook ik de jongste blommen van het gehele bus gezelschap waren, kon de pret niet drukken. Integendeel, de 70-plussers vormden een kabbelende prettige omgeving waarin ik me veilig en geborgen voelde. Met een buschauffeur die ons overal naartoe bracht. En als we wilden, zonderden we ons af. Deden we ‘jonge blommen’ dingen. Zoals shoppen, zwemmen, wilde dieren spotten in de ZOO, ijsjes eten, shoppen en nog meer shoppen. En wandelen, want dat is goed voor mij.
Wil je meer lezen van mijn blogs? Lees dan ook eens op Zara’s Life

4 gedachten over “Hoe ik als AD(H)D-er tijd ervaar”

  1. Ik herken dit niet zo moet ik zeggen. Maar voor mij is tijd wel een complex ding. Vooral nu ik ouder wordt, meer verantwoordelijkheden (lees: gezin met drie kinderen/werken/huishouden) zonder medicatie en rennend van impuls naar impuls loop ik achter het leven aan. Vergeet de belangrijke dingen die gedaan moeten worden, kom te laat, heb dubbele afspraken. Heb het gevoel constant achter de feiten aan te lopen. De uren racen voorbij. En ik redt het allemaal net niet of gewoon helemaal niet. Met medicatie heb ik op de goede dagen grip. De klok lijkt op mijn tempo mee te lopen. Er komt meer uit mijn vingers. Kom op tijd.
    Mijn focus kan hoofd van bijzaken bedenken en ik kom in actie… op tijd. (met tal van praktische hulpmiddeltjes).
    Het nadeel bij mij van mijn medicatie is dat ik niet meer te stoppen ben in het doen… ik pak alles aan, ben constant bezig en neem geen rust op tijd. Tijd die ik ook niet nodig lijk te hebben daarvoor… want ben niet moe te krijgen. Dus of het nu zonder of met medicatie is… tijd is een struggle om evenwicht te krijgen om goed voor mezelf en anderen te zorgen. Maar we blijven ons best doen. Ik ervaar overigens wel dat ik met mijn adhd en veel mensen die ik ken erg veel kunnen voelen in de nu momenten.
    Maar er vervolgens zo over blijven nadenken/malen dat er erg veel nu-momenten weer niet ervaren worden. Langs je heen gaan.

    1. Beste Laura,
      Fijn dat je reageert op mijn blog. Het klinkt alsof je vooral ‘gejaagdheid’ ervaart in het nu. Wat ik me wel kan voorstellen bij het opvoeden van drie kinderen en alles wat daarbij komt kijken, naast je ADHD, werk en huishouden. Ik wens je in ieder geval een rustig weekend toe.

  2. Wauw. Wat ontzettend knap van je dat je die vakantiereis met je kinderen hebt gemaakt! Daar mag je héél erg trots op zijn! Groetjes Anita

Geef een reactie