Het Gekrompen ADHD Meisje

Mijn vriendin over ADHDEen vriendin van mij had een verhaaltje voor mij geschreven, hoe ze mij als meisje met ADHD zag en hoe ik zo gekomen was en wat ik er mee zou moeten doen. het ging als volgt:
Het gekrompen meisje met ADHD
Er was eens een meisje dat heel groot was voor haar leeftijd. Met kop en schouders stak ze boven de andere mensen uit en daar was ze trots op. Ze was een echte leider en de mensen om haar heen luisteren naar haar. Ze gaf haar mening en haar visie over dingen en dat maakte dat iedereen tegen haar op keek.
Op een dag veranderde er iets, want de mensen om haar heen begonnen opeens vreemde dingen te zeggen. ‘Doe niet zo luidruchtig’, zeiden ze, of: “dat kun jij tocht niet”.
Het meisje raakte in de war en werd onzeker over wie ze was. “Je doet het niet goed!’ zeiden de mensen om haar heen. “Wij kunnen het veel beter, laat het maar aan ons over”.
En dus liet het meisje alles aan de rest over, want ze hadden vast gelijk. Ze zou het nooit zo goed dan als de anderen. Ze kon eigenlijk niets. Alles mislukte, dat vond iedereen.
Het meisje, dat eerst nog zo graag was, werd kleiner en kleiner. Tot ze minstens een kop kleiner was dan iedereen om haar heen.
De rollen waren nu omgedraad, want nu keek ze zelf op tegen de mensen in haar omgeving. ze besloot dat het beter was om dingen maar niet meer zelf te doen, want wat had dat voor zin als het toch zou mislukken?
En dus besloten haar ouders om alles voor haar op te lossen, en deed het meisje niets meer zelf.
Ook andere mensen zorgden voor het meisje, want zo iemand moet je toch helpen?
“Nee hoor , ik kan het echt niet!” riep het meisje vaak. “Doen jullie het maar, dan gaat het vast veel beter”.
Zo ging het heel lang door, tot het meisje zich begon te irriteren aan de manier waarop mensen steeds voor haar zorgden. Het begon haar zefls een beetje te kwetsen, want eigenlijk was het natuurlijk idioot om te denken dat ze het niet zelf zou kunnen. Sterker nog, er was een behoorlijke grote kans dat zij het beter kon dan de rest.
Voor het eerst sinds jaren begon het meisje weer zelf haar problemen op te lossen en trok ze zich steeds minder aan van wat de mensen om haar heen zeiden. “Het is niet goed genoeg” riepen ze dan, maar het meisje luisterde niet meer. Ze was het beu om als een klein kind behandeld te worden. Misschien deed ze nog niet alles perfect, misschien moest ze nog dingen leren, maar ze had nu eenmaal nooit de kans gehad om dingen zelf te leren doen. Gelukkig was dat moment nu aangebroken. Tot haar verbazing merkte het meisje dat het haar goed af ging. Ze was veel slimmer, veel sterker en veel beter dan ze ooit voor mogelijk had gehouden.
Ze merkte dat ze weer begon te groeien en na een tijdje zag ze dat ze langzaam aan weer langer werd dan de mensen om haar heen. De mensen begonnen opnieuw tegen haar op te kijken en het meisje voelde zich alsof ze eindelijk in het lichaam zat dat haar paste. Ze was nu eenmaal groter en steker dan veel anderen. Nooit meer zou ze toestaan dat andere mensen haar lieten krimpen, haar lieten geloven dat ze niets kon. Het meisje kon namelijk alles, alles waar ze haar zinnen maar op zette.
Ik wil alle ouders meegeven, neem niet alles over van je ADHD kindje, laat ze fouten maken maar noem het geen fouten. Alsjeblieft!
Geschreven door een heel bijzondere vriendin

Geef een reactie