Het beste medicijn voor bestaat?!

‘We kunnen hem er ’s ochtends nog wel een snufje Ritalin bij geven,’ zei de specialistisch verpleegkundige bij wie we waren voor Elians medicijn controle.

Ik keek haar verbaasd aan. Die gedachte was nog niet bij me opgekomen. En dat terwijl ik er zo één ben; u weet wel, zo’n moeder die haar kleuter medicijnen geeft, om het kind maar rustig te houden. Tenminste, als je de media momenteel mag geloven. Inderdaad krijgt Elian al medicijnen vanaf zijn vijfde, maar de beslissing om die te geven, was echt geen gemakkelijke. Maanden eerder had onze ouderbegeleider, die ons hielp met Elian om te gaan, al eens gevraagd of wij aan medicatie voor Elian gedacht hadden, vanwege zijn agressie. Nee, dat hadden we niet en dat waren we ook niet van plan. Goed, hij duwde en trok zijn klasgenootjes regelmatig, maar ach, dat doen meer kinderen. Hij beet de kinderen, maar slechts incidenteel en andere kleuters bijten heus ook wel eens. Hij gooide stoelen omver, zelfs als er kinderen op zaten, maar echt serieuze incidenten waren er nooit.

Tot die ene week. Op een dinsdag wilde ik naar Paddepoel, een winkelcentrum bij ons in de buurt. Met Rowan van ruim twee haalde ik de zesjarige Marie en net vierjarige Elian van school. Ik vertelde hun dat we naar het winkelcentrum gingen. Elian wou niet. Hij gooide zich op de grond en maaide met zijn armen en benen, roepend dat hij niet wou. Ik besloot hem te negeren en liep met Marie en Rowan door naar de steile stenen trap, waar we over naar beneden moesten, omdat de school op een heuvel stond. Een minuutje later kwam Elian ons achterna. Mooi zo, dacht ik eerst nog. Hij ging weer liggen, maar toen ik ook daar niet op reageerde, rende hij naar Rowan toe. Die wilde net voor het allereerst (hij liep pas los toen hij anderhalf was) helemaal zelf de trap aflopen. Elian duwde tegen Rowans benen. Er gebeurde niets. Daarna negeerde Elian mij, want ik riep keihard: ‘Nee, Elian, néééééé!’, en hij duwde nogmaals. Deze keer met succes, Rowan tuimelde naar beneden..

Gelukkig liep dat met een sisser af, Rowan kwam met een dikke bult en de schrik vrij, maar drie dagen later bezorgde Elian hem een sneetje in zijn kin. Ze speelden samen op de gang. Slechts heel eventjes, maar dat bleek te lang. Wat er precies gebeurde, is me nooit helemaal duidelijk geworden, maar duidelijk was dat Elian er, per ongeluk of expres, verantwoordelijk voor was dat ik met Rowan naar de huisartsenpost moest. En nog diezelfde avond duwde Elian onze tv, formaat bakbeest, van ons tv-meubel af. Mijn man Martin en ik waren ervan overtuigd dat hij dat ook gedaan zou hebben, als er een kind voor het meubel zou hebben gestaan …
We wilden niet, maar vonden dat we er niet meer omheen konden: Elian moest medicijnen krijgen, want zo kon het niet langer. Nee, we wisten niet hoe het dan op de lange termijn met Elian zou gaan. Ja, dat vonden we verschrikkelijk. Maar we hadden ook een verantwoordelijkheid naar onze andere kinderen en naar de andere kinderen in Elians klas toe.

Inmiddels zijn we bijna drie jaren, een medicijn en een diagnose verder. Elian heeft bijna twee jaar Medikinet CR geslikt. Dat is een soort Ritalin, met verlengde werking, en heeft een positieve werking op concentratie en impulsremmingen. Daarvan werd de terugslag te erg. Sinds begin zomer 2011 krijgt Elian Concerta, ook een soort Ritalin, die nog langer werkt. Herfst 2010 kreeg Elian eindelijk de diagnose pdd-nos, “active but odd” (actief maar vreemd). De psychiater zei erbij dat ze niet mocht zeggen pdd-nos en adhd, maar eigenlijk..

En toen was het de week na de krokusvakantie, 2012, en stelde de specialistisch verpleegkundige dus voor om er nog een klein beetje Ritalin bij te doen. Ik had namelijk verteld dat Elian elke ochtend stuiterend in de klas aan kwam en dat zijn concentratie in de klas ook niet heel goed was. De verpleegkundige legde uit dat Concerta vrij snel werkt, maar niet meteen een heel hoge piek krijgt en dat er na een paar uren een wat hogere werkingspiek is. Een beetje Ritalin erbij zou zorgen dat bij Elian die piek sneller hoog zou zijn.

Ik stond er ambivalent tegenover. Dat Elian stuiterend de klas binnenkomt, komt volgens mij door de buschauffeur en het busje; die zijn niet goed voor hem. Maar ik heb op allerlei manieren geprobeerd om hem in een ander busje te krijgen, zonder succes. En zijn concentratie is op school niet goed genoeg. Hierdoor blijft hij mogelijk zitten. Die vrouw stelde natuurlijk niet zomaar een medicijnverhoging voor. Dus zei ik tegen Elian: ‘Dan krijg je dus voortaan ’s ochtends twee pilletjes.’
‘Oké,’ zei hij. ‘Harold (een jongen van zijn logeerhuis) krijgt ook altijd twee pillen.’

Eerst overlegde ik met Elians juf. Zij vond meer medicijnen eigenlijk niet zo nodig, maar misschien zou het wel helpen. De week voor de vakantie was Elian begonnen met het spelen met een Nintendo in het busje. We hadden de hoop dat hij daardoor minder prikkels zou binnen krijgen en dat hij zich niet met de andere kinderen in het busje zou bemoeien. Juf had echter niet gemerkt dat hij daar rustiger van was geworden. Ik vertelde juf dat we de volgende dag zouden beginnen met het snufje Ritalin, want Martin en ik besloten het maar te proberen.

Toch knaagde het een beetje. Ik had zelf niet aan meer medicijnen gedacht, juf vond het niet nodig, waarom deden we dit ook alweer? Nu ja, we konden er meteen weer mee stoppen als we dachten dat de effecten niet positief waren. Dus ’s ochtends overhandigde ik Elian twee pillen.

Elian smeet de tweede pil weg. ‘Die wil ik niet!’

‘Maar lieverd, Harold krijgt toch ook altijd twee pillen?’ bracht ik hem in herinnering.

‘Ja, maar die andere van Harold is blauw!’ riep Elian woedend.

Ik besloot om hem dat snufje Ritalin maar niet in de maag te splitsen.

Na anderhalve week belde ik juf, hoe het ging op school. Nou, Elian kwam wat minder stuiterend op school. Juf dacht natuurlijk dat dat aan de medicijnen lag. Ik schoot in de lach. Vóór de vakantie was Elian natuurlijk extra aan het stuiteren, vanwege de aankomende vakantie, maar nu alles weer in het gewone ritme was gekomen, was Elian er meer aan gewend geraakt dat hij voortaan ’s ochtends in het busje met zijn Nintendo speelde.
Wat was ik blij! Want voor Elian bleek spelen op de Nintendo dus het beste medicijn!

Geschreven door Trenke Riksten-Unsworth
Trenke is eigenaar van http://heel-bijzonder.blogspot.com/

4 gedachten over “Het beste medicijn voor bestaat?!”

  1. Tura Gerards

    Hoi Trenke,
    Dank je wel voor het delen van je ervaringen en je mooie verhaal!
    Wat vind jij de beste kwaliteiten die het spelen op een Nintendo teweeg brengen bij jouw kind?
    mvg, Tura (ik heb zo’n ding nog nooit aangeraakt!)

    1. Hoi Tura,
      dank je wel voor je reactie!
      Wat vooral fijn is aan dat Elian met de Nintendo speelt is dat hij minder afgeleid wordt. Hij is geconcentreerd aan het spelen, waardoor hij prikkels uit het busje minder mee krijgt en ook niet zo kan reageren op de andere kinderen in het busje. Hierdoor komt hij minder overprikkeld op school (waarmee ik niet wil beweren dat hij helemaal rustig op school komt, maar het stuiteren is verminderd, in vergelijking met een poos terug).
      Veel kinderen met adhd en/of autisme reageren goed op Nintendo’s of andere computerspelletjes, ze worden er rustig van in hun hoofd. Ik heb gehoord van een school van het speciaal onderwijs, die de ouders echt aanraadt hun kinderen in het busje een computerspelletje mee te geven!

  2. Via je blog hierheen gelinkt! Mooi om het zo te lezen met die mooie plaatjes erbij. je schrijft goed en ik vind het erg herkenbaar. Bij mijn dochter helpt het dat ze iets te lezen heeft ‘s-morgens tijdens het ontbijt. Anders stuitert ze zo erg.

    1. Hoi Roos, grappig om je hier ook te zien. Dank je wel ook voor je compliment.
      Elian (evenals de andere kinderen) kijkt ’s ochtends tv tijdens het ontbijt. Aan de ene kant is dat wel lastig, omdat hij dan extra aanmoediging nodig heeft bij het eten en aankleden, aan de andere kant stuiter hij hierdoor ook minder rond. Hem aan tafel zetten tijdens het eten is niet zo’n succes. Als hij voor het middageten thuis is, moet hij dat wel, maar dat is heel moeilijk voor hem. Met het avondeten mag hij van tafel, als hij niet meer eet.

Geef een reactie