Geef haar maar een week aan mij!

Met onze oudste kanjer hebben we nog al wat zorgen en vragen. Al vanaf dag 1 hadden wij het gevoel dat er iets met haar was. Dagelijks liep ze tegen muren, raakte ze gefrustreerd en werd ze daardoor weer boos. Steeds vaker zagen we haar lopen met de glans uit haar ogen en een uitstraling vol wanhoop en frustratie.
Mijn moedergevoel bleef roepen/schreeuwen dat er wat was! Na de komst van haar zusje riep dat gevoel nog harder. Konden wij zusje gewoon in bed leggen, waren we uren met de oudste bezig. Konden wij met zusje gewoon een uitstapje maken, moesten we de oudste daar goed op voorbereiden en niet langer dan een halve dag met haar weg willen.
Veel gesprekken op school gehad, hulpverlening van therapeuten etc. School gaf een luisterend oor, hulpverlening gaf aan dat ze een pittige dame is die erg onzeker is en daar niet mee om kan gaan. hulpverlening?! Weer een jaar verder. Groep 3 bereikt, met veel dalen.
Toen kwam de sinterklaasperiode er aan. “Lieverd” zei ik tegen mijn dochter, ga jij maar eens een mooi verlanglijstje voor in de schoen maken. ‘s avonds in de auto onderweg naar zwemles was ze nog druk aan het denken wat voor mooi prachtig cadeau ze toch wel niet moest vragen. Ze keek naar buiten en zag een vallende ster: “mama!!” riep ze, “nu mag ik een wens doen!” ”ik wens…….dat er eindelijk rust in mijn hoofd komt….”
BAM die kwam aan, recht mijn hart in… “Lieverd toch!” Wat kon ik verder zeggen…. Na het zwemmen naar huis en lekker naar bed. Briefje voor de goedheiligman was ondertussen klaar, dus die nog snel in de schoen.
Na het bed ritueel ging ik eens even spieken wat er dan wel niet op het briefje stond:
“rust in hooft” (kan net schrijven..) en een heel leeg stuk met daarna nog een “paart”
Ik heb de volgende ochtend direct de telefoon gepakt, de dokter gebeld en anderhalve maand later wisten we dan wat er met ons meisje is: Ze heeft ADHD met een vermoeden tot angststoornis.
Geef haar maar een week aan mij heeft iemand ooit tegen mij gezegd. Nu zou ik antwoorden: “Prima! Maar dan zonder medicatie! En puur zoals zij is! En dan ook echt een volle week!”
Mensen leer toch eens dat oordelen en vooral veroordelen zoveel kapot kan maken. Mijn meisje is niet vervelend of slecht opgevoed, mijn meisje heeft ADHD en zit er de rest van haar leven aan vast! Maar ADHD daar is niks mis mee! Mijn dochter is de aller liefste, aller sociaalste, aller vrolijkste schat van de wereld in de schaduw van haar ADHD.
Geschreven door Ingrid Groen (columnist op ADHDblog)

18 gedachten over “Geef haar maar een week aan mij!”

  1. Wendy Schrijver Stemerdink

    Top verwoord lieverd, knap van je! Met zoveel liefde en warmte om haar heen komt het vast goed met jullie meisje. Laat je niet in een hokje stoppen en ga vooral op je gevoel af.

  2. hai,
    idd complimenten voor het verwoorden,er spreekt zoveel liefde uit,
    de laatste zin,ze is de allerliefste,sociaalste,aller vrolijkste schat van de hele wereld in de schaduw van ADHD……..

  3. Ingrid Groen

    Hallo,
    Wat een lieve reacties!
    Ik hoop dat ik, al is het maar een beetje, mensen kan helpen met onze ervaringen. Ze staan niet alleen. Wellicht krijgen ze door onze ervaringen moed om door te gaan.
    En ik hoop dat ik laagdrempelig schrijf, als mensen contact met mij willen opnemen dan hoop ik dat ze niet aarzelen.
    Ik vind het top dat Coen mij deze kans geeft!
    Groeten,
    Ingrid

  4. Pffffff…. Mooi gezegd en zo herkenbaar. Bedankt voor je verhaal. Weet me af toe geen raad. Jouw verhaal geeft kracht. Dank je wel.
    Wies

    1. ingrid Groen

      Ah wies wat fijn. maar tegelijk wat rot dat je zo voelt. je kunt me altijd benaderen via hier of facebook om je verhaal te doen of te vragen hoe wij ergens mee omgaan. zo kunnen we elkaar helpen.
      groeten
      Ingrid

  5. Hai ingrid prima verwoord meis.uit eigen ervaring weet ik hoe heftig dit kan zijn, hoe moe en radeloos en vooral hoe verdrietig je kunt zijn .maar ook het besef hoe bijzonder onze kids zijn. Xxx alie

  6. Het roepen en geen erkenning krijgen voor dat je denkt dat er iets met je kind aan de hand is, herken ik heel erg. Wat een schok voor jou om haar te horen zeggen dat haar mooiste cadeau rust in haar hoofd zou zijn. Aan de andere kant, ook een zegen dat ze het zo kon verwoorden, want dat heeft de deskundigen vast op het goede spoor gezet. Fijn dat je uitroepen nu gehoord zijn! Hopelijk wordt ze nu serieus genomen en wordt er op een goede manier met haar omgegaan.

    1. Ingrid Groen

      Hoi Trenke,
      Bedankt voor je reactie. Ja het is heftig om je kind zo duidelijk te horen zeggen dat ze zich niet happy voelt. Hoe het verder gaat met hulp gericht op mijn dochter lees je in een van mijn volgende blogs, kan er boeken over schrijven en zo lang zijn we nog niet eens bezig.
      Groeten,
      Ingrid

  7. Heel mooi geschreven meis en super hoe jullie er mee om gaan!! Wees niet alleen trots op jullie grote meid, maar ook op jezelf en je mannetje! x

Geef een reactie