ADHD vastgesteld op 41 jarige leeftijd, na mijn zoontje met ADHD

Vader en zoon met ADHDBij mij is ADHD vastgesteld op 41 jarige leeftijd, nadat de vraag van erfelijkheid tijdens het onderzoek naar ADHD bij mijn zoontje werd gesteld.
Ik heb een half jaar Stratera geprobeerd, maar ben daar van terug gekomen, omdat mijn nachtrust om zeep was en me niet goed in mijn vel voelde.
Waar ik het meeste mee zit, is het feit dan anderen niet begrijpen wat het is om ADHD te hebben en om te zien hoe mijn zoontje vaak buiten gesloten wordt vanwege zijn ADHD. Hij gebruikt Concerta, wat inhoudt dat hij vaak zijn rebound heeft als hij ’s avonds gaat sporten, thuis is.
Op school gaat het momenteel beter, dankzij zijn medicatie. In het gezin is het vaak moeilijk, omdat de anderen niet begrijpen dat hij er vaak weinig zelf aan kan doen.
Mijn zoontje is een geweldig ventje, die vaak met zichzelf in de knoop ligt en dit uit met hevige stuiterbuien, nu hij binnenkort zal beginnen met zijn puberteit hoop ik dat deze niet nog erger gaan worden. Uit ervaring weet ik dat je dan helemaal kunt gaan stuiteren.
Nu het goed weer is ga ik ’s avonds met hem fietsen en is het heerlijk om na een uurtje fietsen samen te gaan zitten en van de natuur te genieten en merken dat hij elk detail in zich opneemt en daar ook van kan genieten, hoe klein het ook is., ik denk dat één van de mooie dingen van ADHD is, je bent voor elke prikkel gevoelig, maar je merkt dan ook alles op…
Geschreven door Erwin

3 gedachten over “ADHD vastgesteld op 41 jarige leeftijd, na mijn zoontje met ADHD”

  1. Coen Olde Bijvank

    Beste Erwin,
    Super mooi verhaal, ook mooi dat jullie genieten van de natuur.
    Ik zelf zoek ook regelmatig de natuur op, puur voor de rust! (vaak moeten mensen lachen) maar mensen die mij langer kennen, snappen het precies.
    Coen

  2. Jacob klompstra

    Jacob Klompstra (1948) heeft ADHD. Dat heeft hij al zijn hele leven, maar de diagnose is pas eind 2006 gesteld. Vanaf zijn vroegste jeugd ondervindt hij de gevolgen van het anders zijn en niet weten waarom. Jacob: “Het is onvoorstelbaar eenzaam om een buitenbeentje te zijn. Mijn hele leven is een zoektocht naar acceptatie, naar een plek waar ik rust vind en rustig kan zijn.”

  3. Beste Erwin,
    helaas, onbegrip in de wereld voor mensen die “anders” zijn is groot …
    Wat zijn voor jou de voor- en nadelen van een diagnose op latere leeftijd? Daar ben ik wel benieuwd naar.

Geef een reactie