ADHD medicatie lange termijn effecten onbekend

Kinderen slikken steeds meer medicijnen zoals Ritalin, Concerta en Medikinet tegen ADHD, zonder dat de lange termijn effecten bekend zijn. Bij 70 tot 90 procent van de gevallen kunnen we heel goed beginnen met ouderbegeleiding in plaats van medicatie’, zegt psycholoog Laura Batstra in tv-programma Brandpunt.
Laura Batstra is één van de auteurs van het artikel over medicamenteuze behandeling van ADHD, dat deze maand in het Geneesmiddelenbulletin verschijnt.

“Laura Batstra: ADHD is geen ziekte”

AHDH medicijnen weinig onderzocht

Dick Bijl, hoofdredacteur van het maandblad: ‘Ik verbaas mij er ook over dat de middelen die sinds de jaren 30 al in de handel zijn, zo weinig goed zijn onderzocht, met name op de lange termijn.’

Kinderen moeten steeds meer leren

Kinderen moeten steeds meer leren, we willen graag dat ze planmatig kunnen werken, dat ze sociaal goed zijn, dat ze hun emoties onder controle hebben en dat ze ook nog bovengemiddeld scoren op Cito-toetsen’, zegt Batstra in de uitzending. ‘Niet alle kinderen lukt het om aan die hoge eisen te voldoen. Er is een groeiende groep die niet aan die eisen kan voldoen.’
70 tot 90 procent van alle ADHD-diagnoses gaat het om kinderen met milde problematiek. Bij deze kinderen kunnen we heel goed beginnen met ouderbegeleiding en leerkrachtbegeleiding zonder gelijk een diagnose te stellen. Dan kunnen we bij een aantal van hen een diagnose en medicatiegebruik voorkomen.’

Leerprestaties met ADHD medicatie

‘In het onderzoek dat gepubliceerd is, komt in het algemeen het beeld naar voren dat er geen consistente verbetering is van de leerprestaties’, zegt Bijl. ‘Er zijn natuurlijk wel kleine onderzoeken waarin een effect is gevonden. Maar daartegenover staan diverse onderzoeken waarin geen enkel effect is gevonden.’

Kinderarts Derk Birnie ziet in de dagelijkse praktijk wel positieve effecten op de leerprestaties. ‘Er zijn daarnaast een heleboel onderzoeken bekend over wat er gebeurd als je niet behandeld. Dan gaat het niet goed, er is bijvoorbeeld 45 procent schooluitval. Dat is heel veel.’
Vraag aan jou:
Ben jij wel of geen voorstander van ADHD medicatie? Waarom wel en waarom niet?
Bron: Artsennet

13 gedachten over “ADHD medicatie lange termijn effecten onbekend”

  1. Ik ben tegen ADHD medicatie! Waarom? Je bent zoals je bent en met medicatie ben je je zelf niet, dat is mijn mening.
    ADHD is een gave en dat moet je niet verbergen met medicatie, wees er trots op en gebruik niet die ’troep’.

  2. Ik heb zelf ADHD en heb het nooit geweten tot en met mijn 23ste.
    Toen maakte ik de stap om naar een psycholoog te gaan. Maar al die jaren er voor zat ik in de knoop met mezelf, regelmatig burn-out gevoel, en echt depressief.
    Puur omdat ik niet kon aarden met mezelf, en altijd anders was maar wat er nou zo anders was snapte ik niet.
    Ik gebruik nou medicijnen en op dat moment dat ik er mee begon. Kwam er een nieuwe wereld die ik nooit had gekend.
    Ik gebruik nou 4 jaar medicijnen, en heb een ADHD training gevolgd voor volwassenen.
    Ik kan me knap boos maken. Dat mensen steeds roepen over hun kind hij heeft ADHD, want hij is zo druk en rusteloos. Maar krijgen die kinderen wel de juiste aandacht, en gaan ze wel op tijd slapen.
    Maar medicijnen aan een kind geven alleen in uiterste noodzaak zeg ik en anders niet. Het zijn kinderen tel een keer tot 10 of zet hem op de trap..

  3. ADHD een gave? Zowel ik als mijn zoon zijn besmet met ADHD. En beide gebruiken we medicatie hij Methylfenidaat en ik Dexamfetamine. Bij mijn zoon zijn we de medicatie gaan gebruiken omdat ie super gevoelig is voor externe prikkels niet stil kan zitten en niks uit zijn handen krijgt door de chaos.
    Ik ben na dat mijn zoon de diagnose kreeg het gaan gebruiken ik ik ben zo blij met de medicatie! Het zorgt er voor dat ik me beter kan focussen op dat wat echt moet. Het geeft me rust door dat ik nu wel het overzicht heb!
    Zonder medicatie doe ik 100 dingen te gelijk en maak niets af. kan ik geen prioriteiten stellen waardoor er frustraties op komen. Nemen mijn emoties een loopje met me! Zorgt er voor dat ik een puinhoop maak van alle contacten die ik heb zowel zakelijk als privé. Ik kan geen maat houden het is bij mij alles of niets..
    En dan heb ik het nog geen eens gehad over wat het in het verleden met me gedaan heeft.. ADHD is voor mij zeker geen zegen! Het is een vloek en ik zou willen dat er een pil was die het doet verdwijnen.
    Ik zeg altijd over de medicatie: beter een kort en gelukkig leven dan een lang en ongelukkig leven. Want we leven nu!!

    1. Hoi Franka, ik wil even op jouw verhaal reageren, omdat ik het heel herkenbaar vind. Bij mij is zo’n 3 maanden geleden de diagnose ADD gegeven, bij mijn dochter 1 1/2 jaar geleden (zij is nu 11) en zij gebruikt methylfenidaat (3 x 15 mg)
      Ik gebruik nu ook Dexamfetamine, maar ik weet het nog niet, een paar weken terug zat ik opgebouwd op 2 keer 10 mg en nog 1 van 5 mg. Nou ik heb een week gehad dat ik volledig “flipte” super geprikkeld en depressief (sprong nog net niet van de brug en was ook totaal niet voor rede vatbaar.
      Inmiddels zit ik in overleg met mijn psychiater terug op 2 x 5 en dat gaat beter ik slik ook nog Tranxene 1 keer 10 mg en efexor 75 mg (Efexor XR bevat de werkzame stof venlafaxine en dit middel is een antidepressivum dat behoort tot de groep geneesmiddelen genaamd serotonine- en
      norepinefrine-heropnameremmers (SNRI’s).
      Deze laatste slik ik al 7 jaar vanwege depressiviteit en had tot voor kort een hogere dosering (standaard 150 en in periodes 225 zelfs)
      Ik wil van de antidepressiva af want het helpt toch niet. Voor mij begint er nu ook heel veel op zijn plek te vallen over het hoe en waarom sommige dingen in mijn leven zeer waarschijnlijk zo (zijn) (ge) lopen. Ik wil niet alles op mijn ADD gooien. Maar ook voor mij geldt dat ik niet zonder medicatie kan hoor.
      En ik zeg maar zo “iemand die suikerziekte heeft, krijgt insuline die nodig is en als je AD(H)D hebt mag en kan je daar ook “hulp” bij krijgen dus waarom niet? Ik vind het (ook) al moeilijk genoeg!

    2. Het is jammer dat je er zo boos over bent. Als je eens de tijd zou nemen om na te denken over het feit dat jij als ADHD-er veel meer van het leven kunt genieten doordat je scherpere zintuigen hebt, je een andere kijk hebt op het leven.
      Probeer je niet te conformeren aan wat “normaal” is en wat “moet”. Dat geeft een hoop minder stress en maakt dat je je eigen plan kunt trekken. Je kijkt nu teveel vanuit de optiek van iemand die geen ADHD heeft.
      Als je het je eigen zou kunnen maken, leert je kind dat ook. Zonder medicatie; met acceptatie. En vooral zonder de boosheid. De vergelijking met een suikerpatiënt geen insuline geven is niet aan de orde; een diabetespatiënt overlijdt zonder de juiste medicatie…er is nog nergens bewezen dat adhdhersenen afsterven zonder medicatie!

  4. ADHD is alleen een gave als je ermee om weet te gaan. Bij mij duurt dat al 27 jaar en nog steeds loop ik tegen veel dingen aan die mij beperken een normaal leven te leiden.
    Medicatie bevordert misschien de leerprestaties niet, maar het helpt wel degelijk om even je ADHD-problematiek op een andere manier te bekijken en heel soms, als het je gegund wordt, je zelfs gelukkig te voelen.

  5. Bij mijn zoons zijn we de medicatie gaan gebruiken omdat ze super gevoellig zijn voor externe prikkels oudste kan daarnaast niet stil zitten ener komt niet veel niks zijn handen krijgt door de drukte in zijn hoofd.
    We zijn begonnen met medicatie omdat hij vastliep met zichzelf en op school zo ook de jongste.

  6. Claudia Theunissen

    Mijn Zoon van bijna 6 krijgt geen medicatie!
    WEL Neurofeedback. Heb al vaker mijn verhaal op deze site geschreven. Hij was het drukste kind wat de juf ooit in de klas gehad had!
    Ik ben een optimist van karakter en zie voornamelijk hoe uniek, humoristisch, bezorgd, creatief, pienter, fantasierijk en energiek hij is.
    Hij zegt bijvoorbeeld tegen mijn vriendin als we daar op bezoek gaan hoe mooi haar ogen zijn. En ik weet dat ik heel vaak tot 100 moet tellen ( en dat voor iemand met weinig geduld!), maar ik geef hem zoveel mogelijk liefde en structuur als ik kan geven als moeder.
    En ik denk dat dat het allerbelangrijkste is bij deze kinderen.
    De kinderarts had vorig jaar al medicatie geadviseerd. Toen heb ik gevraagd of hij zijn kinderen cocaine zou geven. Waarom? Omdat Ritalin en al die andere zooi onder de opiumwet vallen NET ALS harddrugs!
    Neurofeedback was de weg die wij in zijn geslagen een jaar geleden en het gaat hartstikke goed.
    Eliane je bent ook een optimist!
    I love it!

    1. Beste Claudia,
      Mijn naam is Rick, ik ben 37 jaar getrouwd en heb 2 kinderen. Ik lees in je reactie op medicatie dat je stellig tegen bent. Ik zal je mijn ervaring vertellen. Je kan altijd kijken of je er iets aan hebt.
      Als kind zijnde gingen mijn ouders scheiden vanwege alcohol problematiek. Ik was destijds al een druk jochie 6 jaar. We moesten verhuizen en ging uiteindelijk naar school. Echter naar dringend advies en onderzoek werd ik geplaatst op een LOM school. Na een aantal maanden bleek dat volgens de leerkrachten van de LOM, ik mogelijk ADHD zou hebben. Echter mijn moeder wilde niet aan medicatie beginnen voor mij en heeft mij eigenlijk ondanks alle symptomen los gelaten in het publieke domein. Na veel ruzies met eigenlijk iedereen, en heel veel vallen en opstaan ging ik richting de pubertijd.
      In mijn pubertijd kreeg ik het op de heupen en werd ik geconfronteerd met ruzies schorsing, emotioneel gedrag, veel praten, niet luisteren naar anderen (of ik moest geïnteresseerd zijn in de persoon,) Was nooit thuis en altijd maar buiten hangen. Weinig (vrienden) 2 en eigenlijk echt van mijn kant moest alles komen. Door hen liet ik mij alles zeggen. Met 17 jaar ben ik het huis uitgegaan en werkte als kok in de horeca. Alleen en ik werkte hard. Echter was ik al met mijn 15e al aan het experimenteren met drugs. Uitgaan, Ook toen kon ik niet stil zitten en was liever op pad dan thuis op mijn kamer. Administratie (ik had nog nooit administratie gedaan) Kortom puinhoop. Ik had op mijn 20e meer dan nu omgerekend 14.000 schuld. Daarnaast werd ik heel veel gepest omdat ik mij anders gedroeg dan de anderen. je wilt er graag bij horen maar na een aantal maanden soms dagen en of uren viel ik weer op en werd ik gepest en lieten mensen niets meer van zich horen. Nu ben ik 37 jaar en al 6 jaar getrouwd en heb 2 kinderen. Ik ben een trotse ondernemer. Alles liep op rolletjes……. tot vorig jaar. Ruzies niet stil zitten, weinig bemoeienis met de kinderen. Wisselvallige stemmingen van schreeuwen naar mijn vrouw en ook de kinderen. Veel buiten de deur, stres en eenzaam. Emotioneel. Als mijn vrouw iets aan het vertelde was ik afwezig en beantwoorde alles wel met ja hoor. Maar ik kreeg niet mee wat ze vertelde. Dat zorgde ook voor irritatie. Ik kon ook niet uitleggen wat er door mij heen ging. Communicatie was weg geëbd. Mijn vrouw heeft mij toen voor een bikkel harde keus gesteld. Eruit of je zoekt hulp. Ik wist dat dit ernst was en ben ook echt hulp gaan zoeken. Ik ben uiteindelijk via huisarts terecht gekomen bij een psycholoog en na een heftig gesprek doorverwezen naar een psychiater. Na 2 weken veel gesprekken te hebben gevoerd bleek dat ik ADHD had. Ik heb na deze diagnose mijn moeder eens gebeld. Die bevestigde dat. En vertelde het hele verhaal van de LOM school. Ik heb de LTS gedaan en tijdens de LTS kreeg ik op woensdag remedial Teaching. Gelukkig met veel gezweet heb ik een diploma Daarna Horeca vak techniek. Geen diploma was snel uitgekeken na 2 jaar en wilde MBO pedagogiek gaan doen. Na een jaar bleek dit ook niet te zijn wat ik wilde en zat meer met hele vage kennissen te hangen en had toen ook al een drugs probleem. Ben gaan werken als kok en ben later gaan trouwen en 6 jaar later weer gescheiden. Werken gaat prima en heb voor justitie gewerkt en Politie. Daar was ik snel bekeken en dat heeft gemiddeld 5 jaar geduurd. Druk manneke en dat beviel de ambtenaren wereld niet. Stel je eens voor als mijn moeder geluisterd had naar de Lomschool, had ik mogelijk dit vervelende gebeuren niet mee hoeven te maken en waren zaken mogelijk beperkt. Nu krijg ik medicatie van de Psychiater en voer therapie gesprekken met de psycholoog. Ik ben blij dat mijn omgeving maar ook mijn gezin mij steunt en er is veel veranderd. Gelukkig in positieve zin. Door mijn moeders trots en eigenbeeld heeft ze mij gewoon laten vallen. En het ergste is dat het eigenlijk allemaal niet had gehoeven. Ik ben blij met de stap die we als gezin hebben gezet. Het doet mij erg veel goeds. Ondanks dat ik nog wel eens druk ben, ben ik dat alleen in mijn eigen bedrijf
      Best verhaal maar ADHDers hebben veel te vertellen. Kenmerkend erg lange verhalen. Terwijl dit voor een ander al met 25 regels was gezegd. Ik hoop dat je dit goed opvat maar alleen neurofeedback is niet voldoende. Bepaalde stoffen in de hersenen werken niet goed. Deze worden met medicatie wel geactiveerd. Als je goed aan de dossering houdt is er niets aan de hand.
      Met vriendelijke groet,
      Rick

  7. claudia theunsisen

    Beste Rick,
    Ik begrijp je verhaal heel goed. Mijn man en ik zijn ook geen rustige mensen.
    Altijd een heel druk huishouden hier. Had ook niet verwacht dat wij hele rustige kinderen zouden krijgen. Maar ik heb gelukkig een goeie vooropleiding (SPH) en heb veel begrip (tot op zekere hoogte) van het gedrag van de kids.
    Mijn man en ik staan allebei niet achter medicatie.En als onze zoon zelf wel medicatie zou willen, dan is hij ook op een leeftijd dat ik daar misschien wel begrip voor heb.
    Maar zolang onze zoon zelf nog niet daarover kan beslissen zijn wij daar verantwoordelijk voor!
    Heb jij zelf ook ervaring in neurofeedback, of heb je er alleen over gelezen?
    Ik kan niet in de toekomst kijken maar ik blijf een optimist!!!
    Grtz
    Claudia…..

    1. Hoi Rick,
      Ik lees je verhaal en vraag mij daarbij af waarom de adhd alleen als boosdoener wordt aangestipt. Ik heb ook een roerige jeugd gehad, waarbij er geen ruimte voor mij als persoon was. Waar er een betere begeleiding had geweest, had ik mij anders ontwikkeld. Adhd is niet een foutje in de natuur, het is iets moois. Ik heb mijn jeugd verwerkt, waardoor de onderliggende problematiek de adhd niet meer in de weg zit en kan de adhd positief aanwezig zijn. Misschien raadzaam dat ook te proberen en de adhd niet te onderdrukken door medicatie. zodat je kan zijn wie je bent. Niet de adhd speelt je parten, maar de manier waarop er met jou als adhder is omgegaan.
      Succes,
      Eliane

  8. Ik ben blij dat ik altijd mijn hart heb gevolgd..Het RIAGG indertijd heeft niet veel voor mij betekend. Maar de kinderpsychologen wel. En stap voor stap kwam er verbetering..Met liefde en heel veel geduld, duidelijke regels en standvastigheid is er veel te bereiken.. maar bovenal het kind kind laten zijn..creativiteit, op welke manier dan ook lekker laten ontwikkelen…Medicijnen heeft onze zoon nooit gehad… Zijn groeiproces en de rust op de Lomschool heeft hem veel positieve energie gebracht. Want Rust,Orde Evenwichtigheid en Regelmaat zijn de handvatten die stabiliteit op den duur bevorderen…Het ROER rechthouden…!

  9. Anne-Marie Sijpheer Schrijfster

    Zeker een voorstander, maar ik spreek voor mij persoonlijk. Een diabeet is ook blij met insuline kunstmatig omdat zij dit niet zelf maken. Ik mis een stofje in mijn brein, en krijg het via medicatie, top toch?

Geef een reactie