AD(H)D en grenzen versterken

Hoe het kwartiergesprek van mijn dochter in groep 5, mij bevestigt dat je vrij voelen alles te maken heeft met het versterken van grenzen van binnenuit.
Mijn dochter zit in groep 5 en heeft het geluk dat de juf die ze had in groep 4, is meegegaan. Deze juf is fantastisch. Ze is tijdens het kwartiergesprek volledig gericht op mijn dochter. Als moeder hang ik er eigenlijk een beetje bij en dat geeft mij de kans eens heerlijk achterover te gaan zitten. Het gesprek is een soort coachgesprek met vragen als “waar wil je aan werken?” Die vraag is thuis aan bod geweest en mijn dochter geeft aan dat ze last heeft van herrie in de klas. En zo gebeurde het dat de juf op een mij maar al te bekend thema komt: Concentratie en Prikkels.
De kinderen werken in tijdsblokken met een kleur. Rood betekent zelfstandig werken. Oranje betekent dat je mag fluisteren. Groen betekent dat je samenwerkt en elkaar helpt. Dit laatste duurt ongeveer 5 minuten, terwijl ze op de andere twee momenten in totaal wel 30 minuten in stilte werken. En al snel blijkt dat mijn dochter het over de groene 5 minuten heeft wanneer ze thuiskomt met de vraag:

“mama, ik wil een koptelefoon, want ik heb last van herrie”

Mijn aandacht is gewekt..

De eerste gedachte die ik krijg is dat het inderdaad wel lekker rustig voor haar zou zijn. Ze is nou eenmaal best gevoelig. En al snel merk ik dat ik vooral mijn eigen innerlijke struggle voel van de momenten dat het mij in het hier en nu niet lukt om mijn aandacht te verdelen door prikkels om mij heen.
Oke, terug naar mijn dochter. Wat is nou het probleem dat deze koptelefoon voor haar gaat oplossen? Ik vraag mij af hoe ze dan gaat leren om te gaan met diezelfde soort prikkels. Want nu is het school, later is het werk, de tram, de trein, de studiezaal, de sportvereniging, de feestjes, de festivals. De prikkels zijn overal.
Haar weghouden van prikkels zorgt er niet voor dat zij weet hoe zij in al deze situaties met soortgelijke prikkels om kan gaan. En heeft ze minder keuzevrijheid. En vrijheid is voor mij een belangrijke waarde die ik wil meegeven en is belangrijk voor haar om nieuwe ervaringen op te doen.

Met een koptelefoon ga ik mijn dochter leren hoe zij van buitenaf haar grenzen bewaakt..

Ons van buitenaf begrenzen doen we eigenlijk de hele dag door. En niet alleen met koptelefoons. Ook door afspraken af te zeggen, omdat je bang bent dat het te druk voor je is; oordopjes tegen het snurken van je partner; geen sociale plekken opzoeken zoals café’s; zelfmedicatie om alles te dempen; controle door regels te bedenken; door een ander voor te zijn. Zo nam ik altijd heel graag het initiatief. Aanval is de beste verdediging. Dat deed ik ook met grote beslissingen. Het uitmaken met vriendjes bijvoorbeeld. Ik kon ze maar beter voor zijn, dat doet minder pijn. Maar nou lijkt het net alsof ik zeg dat het dragen van een koptelefoon leidt tot bindingsangst, en dat gaat wel wat ver. 😊
Een uitgangspunt bij coaching is dat de oplossing niet ligt in het bestrijden van het probleem.

Concentratie en prikkels

Gelukkig hebben we het in dit verhaal over een fantastische juf. Die zegt tegen mijn dochter: “zullen we eens kijken wat je in de tijd doet dat je zelfstandig werkt, voordat je gaat samenwerken?”
En ik denk JA! Want kennelijk gebeurt daar iets, of liever gezegd iets niet, waardoor zij in die laatste 5 minuten teveel onder druk staat. Aan de ene kant komt ze erachter dat ze haar werk af had moeten hebben en had willen hebben. En ik vermoed dat ze het ook in een keer helemaal perfect had willen doen. En tegelijk komen er allemaal gezellige kletsende kinderen naar haar toe om samen te werken, om hulp te vragen. Iets waar zij heel blij van wordt.
Dat alles leidt bij haar tot stress. Stress! Stress die ervoor zorgt dat de prikkels nòg harder binnenkomen. Waardoor zij nòg meer stress ervaart, waardoor de prikkels nòg harder binnenkomen.
Het wegnemen van die prikkels zorgt wel voor minder prikkels maar lost niet op waar haar stress door wordt veroorzaakt namelijk die interne strijd tussen ‘ik heb mijn werk nog niet af hou je mond! Versus ik wil zo graag gezellig meedoen’.
Het kwartiergesprek loopt op het eind en weet je nog, dat het hier ging om een fantastische juf? Zo een die dus tegen mijn dochter zegt dat ze sámen elke dag, ELKE DAG, (en van binnen doe ik jippie! Ze gaat met mijn dochter ELKE DAG!), individueel afspreken hoe ze in de tijd waarin ze zelfstandig werkt zich leert concentreren op het afmaken van taken. Net zo lang tot dat zij het alleen kan! Zodat ze die laatste 5 minuten zich vrij voelt om lekker mee te doen, elkaar te helpen en samen te werken.

En ik denk “Tadaa: De oplossing ligt altijd ergens anders dan bij het probleem zelf”

En na (precies) een kwartier zie ik een juf die kijkt naar “wat werkt wel voor jou”. En zie ik een meisje dat gaat groeien. Dat zelfvertrouwen krijgt. Die nieuwe manieren en keuzes leert maken, zodat ze vrij is om mee te doen in plaats van zich hoeft af te zonderen.

Die leert haar grenzen en mogelijkheden van binnenuit te versterken.

En opnieuw ga ik even terug naar mijn innerlijke struggle die ik eerder voelde. En denk “had ik dit maar op die leeftijd kunnen uitpuzzelen”. Had dat mij even een heleboel energie gescheeld. Èn een heleboel vriendjes 😊

3 gedachten over “AD(H)D en grenzen versterken”

  1. Prachtig geschreven inderdaad! Arme ex-vriendjes, hihi.
    Wat heeft jouw kind een super juf. Ik zeg niet dat de juffen die die niet kunnen geen superjuffen zijn, maar deze juf voelt het heel goed aan en kan blijkbaar per kind goed kijken wat diegene nodig heeft, i.p.v. wat in theorie zou moeten werken.
    Ik weet dat er heel veel leerkrachten zijn die dat dolgraag zouden willen, maar het gewoon niet voor elkaar krijgen!
    O o o, als ik met de kennis van nu terug kijk naar hoe ik me in de klas vaak voelde. Of als ik terugkijk naar de kids die ik in de klas gehad heb. Het was eigenlijk zo simpel.
    Ernaast zitten, samen plannen, in stukjes hakken, kaders geven…
    Ik krijg steeds meer de kriebels om me te bekwamen in het onderwerp (ben nu alleen ervaringsdeskundige) en voorlichtingen te geven op school.

    1. Hoi Andries, wat een leuke reactie. Juist met ervaring is het mooi om dit ook toe te passen. Collega´s die met kinderen werken geven weleens terug dat zij altijd beginnen met : wat is er leuk aan jou, aan dit kind?
      Want elk gedrag heeft een positieve intentie. Zou gaaf zijn toch als je juist jouw ervaringen kunt meenemen?

Geef een reactie