ADHD aanvaarden


Totale aanvaarding van je ADHD gaat niet snel en gemakkelijk. Het gaat erom dat je heel goed begrijpt welk effect ADHD op je leven heeft en hoe je van daaruit naar jezelf kijkt.
Het is de gulden middenweg zoeken tussen het ontkennen van je worstelingen of je er juist door overweldigd voelen en tussen er gaat niets verkeerd en alles loopt verkeerd af.

Bij het accepteren van de diagnose ADHD hoort ook het rouwen om het verlies van een potentieel rooskleurige toekomst. Het loslaten van de hoop dat de problemen op een dag vanzelf verdwijnen.

Een onfortuinlijk incident

Die worstelingen had ik gisteren weer. Het had te maken met een heel onfortuinlijk ADHD-incident. Na de training van mijn zoontje in de sportschool liep ik met de verkeerde rugzak de sportschool uit op weg naar training nummer 2 voor mijn zoontje, bij zijn club – hij is een getalenteerde voetballer.
Ik bracht de rugzak uiteraard terug zodra ik de fout zelf had opgemerkt. Het kwaad was al geschied, want de rugzak-eigenaar was diep geraakt door het zoek raken van zijn spullen. In Amsterdam ga je meteen uit van diefstal. Wie wil het op zijn geweten hebben om iemand in een dergelijke gemoedstoestand te brengen? Dus ik voelde me er de rest van de avond vreselijk door. Ik weet dat met mijn ADHD mij dit soort gebeurtenissen wat vaker overkomt. Te kort aan aandacht op belangrijke momenten, ik had niet goed genoeg gekeken. Maar vond dat gisteravond moeilijk te verteren.

Acceptatie betekent ook je faalervaringen accepteren

Het hebben van ADHD betekent ook dat je verlies en faalervaringen in je leven accepteert zonder dat deze je aanzetten tot zelfhaat of tot wanhoop drijven. Ik geef dat zelf altijd aan mensen mee. Juist ook aan familieleden van ADHD’ers. Snap wel dat de intenties van ADHD’ers niet zijn om het jullie als omgeving moeilijk te maken. Accepteer de situaties die bij ADHD horen. Eigenlijk had ik zelf die peptalk nodig gisteravond.

Mensen die ADHD niet aanvaarden lopen kans op sterke negatieve gevoelens over zich zelf

Accepteren van ADHD

Het volledig accepteren van je ADHD kan ook gevoelens losmaken zoals schaamte, verlegenheid, onvolkomenheid, boosheid, wrok, schuldgevoel en angst. In de juiste dosering zijn dit waardevolle gevoelens die ervoor dienen ons eerlijk te houden en te laten streven naar zelfverbetering. Als deze gevoelens te sterk zijn worden we overweldigd door deze gevoelens. Mensen vertonen dan soms vluchtgedrag voor de probleemgebieden in hun levens en mogelijk zelfs zelfvernietigend gedrag.
Degenen die hun ADHD niet volledig accepteren lopen een groter risico op een buitenproportionele uitbarsting van deze pijnlijke gevoelens. Een vergeten afspraak roept bijvoorbeeld duizend herinneringen op aan eerdere soortgelijke mislukkingen en kan escaleren tot zelfhaat. Deze zelfhaat veroorzaakt een negatief zelfbeeld en maakt het minder waarschijnlijk dat men de volgende keer effectiever met zo’n ervaring om gaat.
Vanmorgen kon ik gelukkig de schaamte over dit voorval laten varen want anders zou het mijn functioneren van vandaag beïnvloeden. Ik vind het nog steeds wel heel rot voor die mijnheer die in paniek was omdat zijn tas met zijn sleutels en kleding onvindbaar voor hem waren.

Ik heb dit incident zo goed mogelijk opgelost. Daarmee is het emotioneel klaar voor mij.

Volledige acceptatie van onze zwakheden geeft ons grotere controle over onze emoties en lot. De diagnose ADHD creëert, naast een betere toekomst, ook meer begrip voor je verleden. Het stelt alle soorten gebeurtenissen in je leven in een minder negatief daglicht. Voor ik mijn diagnose ADHD kreeg zou ik heel anders gereageerd hebben op deze situatie. Het zou een veel heftigere emotionele reactie op me zelf zijn geweest. Nu blijft het hier bij. Ik weet dat het niet voorkomt uit een karaktergebrek. Ik heb het zo goed mogelijk opgelost.

11 gedachten over “ADHD aanvaarden”

  1. Ik denk steeds dat ik het wel geaccepteerd heb, totdat er weer een hele reeks missers plaatsvindt. Dan voel ik me weer ongelofelijk waardeloos. Alsof ik iets weet wat ik voor de buitenwereld verborgen wil houden: namelijk dat ik een prutser ben.

  2. Heleen van Arkel

    Dank je wel, goed beschreven weer!
    Het troost mij zo dat er meer mensen zijn die het soms zo moeilijk kunnen hebben met situaties en altijd zijn wij degene weer die diep berouw tonen terwijl het soms ook om een akkefietje gaat en het volledig onterecht is dat er zo overdreven wordt gereageerd!
    Zelf heb ik ook een lange tijd van miskenning ervaren in een situatie en ik weet bijna zeker dat mensen gebruik hebben gemaakt van mijn gevoeligheid en mij door mijn emotionele reactie verplichtte om een coaching te volgen zodat het leek dat ik degene was die aan zichzelf moest werken en bijna niemand de boel zo haarfijn doorheeft als een ADHDer.
    Dit geeft veel verwarring en verdriet maar je bent verantwoordelijk voor jezelf en hebt maar een bepaalde dosis energie die je moet gebruiken voor de mensen die van je houden en je volledig accepteren en weten hoe je bent, zo kun je volledig jezelf zijn met al je ‘rariteiten’ en lekker zelfspot hebben i.p.v. zelfhaat!
    Dit maakt ook dat je in situaties die minder leuk zijn minder zwaar zijn en je het jezelf niet aanrekend omdat jij weet hoe je bent en die ander kennelijk een probleem heeft met zichzelf en misbruik maakt van jouw goedheid!
    Zelf heb ik nu een ‘mantra’ voor mezelf in mijn hoofd om mijn minderwaardigheidsgevoel die is ontstaan door de jaren heen de kop te bieden!
    Een hele lieve collega noemde mij de ‘liefse leukerd’ dit is zo’n eretitel, als ik mezelf weer eens naar beneden haal denk ik aan deze woorden, ga buiten lopen en herhaal het bij iedere stap!
    Probeer het ook eens, het helpt zo goed, wij zijn geen grijze muizen maar prachtige paradijsvogels!
    Fijne dag, lieve groet Heleen.

  3. Mooi verwoord! Mijn diagnose voelde als een bevrijding en als een vonnis. Maar de meeste tijd kan ik mezelf uitleggen hoe het komt dat ik reageer zoals ik doe. Mijn verleden kon ik herwaardering. Ik was niet lui en dom, zoals ik dacht, maar juist actief, creatief, gevoelig en origineel. Meestal heb ik meer begrip voor mezelf, maar soms voel ik me enorm gehandicapt. En af en toe drijf ik vol overtuiging de spot met mezelf…..

  4. Hai allemaal. Accepteren , aanvaarden, een groot goed. Ik wil het zo graag, maar hoe doe je dat.? En dan, als je het zelf contact accepteert /aanvaard, hoe ga jever dan mee om? Jezelf veranderen? Iets veranderen wat er al jaren inzit, probeer het er maar eens uit te halen. Ik doe al jaren mijn best om uit een depressie te komen, wat me gelukkig gelukkig ook gelukt is. Maar omdat daar onder de diagnose adhd/add e.d verstopt zat. Dus deze springen nu met een rotvaart er uit. Waar begin je? Wat is belangrijk om mee aan de slag te gaan? Ik heb een goede begeleidster, waar ik blij mee ben. Maar ondanks dat vind ik het nog verdomd moeilijk. Iedereen is jonger en zelfs veel jonger dan ik ( of dat een voordeel of nadeel is, laat ik in het midden, want ik weet het niet, sorry ). Ik wil graag structuur , maar iets blokkeert in mij en ik kan er niet achter komen wat. En toch heb ik het nodig denk ik, want zoals ik nu ben en doe dat ken ik niet van mezelf. Na de depressie is het net of er meer chaos is, ik bijna alles vergeet, steeds grenzen over ga van anderen en die van mezelf enz.enz.enz., net of ik een ander iemand ben geworden, wat niet zo is natuurlijk. Maar zo voelt het wel. Ik ben/was een mensenmens, krijg het van iedereen te horen, maar mijn gevoel is leger, mijn hoofd zit vol watten. Zal dat op den duur over gaan als ik kan accepteren/aanvaarden dat dit bij me hoort en ik mijn best doe om ook geaccepteerd en geaanvaard wordt zoals ik ben. Mijn man zegt iedereen accepteerd en aanvaard je zoals je bent. Ik wil het zo graag geloven, maar vind dat erg moeilijk omdat ik mezelf zo klein vindt in alles, gefaald, schuldgevoel, tekortgeschoten, dingen verkeerd doe, dingen vergeet ,enz.enz.enz. Zo ken ik mezelf niet, dat maakt me zo onzeker. Ik kon voor mijn depressie alles aan , draaide m’n hand nergens voor om en was er voor iedereen. Herkennen jullie dit????? Het klinkt zeer negatief, maar dat is het zeker niet, want ik wil door en blijf positief. Maar boos op mezelf zijn, dat mag toch? Zal er alleen niet veel mee opschieten denk ik, maar af en toe…………… Was er maar een praatgroep bij mij in de buurt zodat je wat kunt uitwisselen, er over praten, een weerwoord krijgen. Elkaar steunen, begrijpen, een muur af laten brokkelen. Elkaar als het nodig is een spiegel voorhouden, zodat je eens eerlijk naar jezelf kunt kijken en ziet wat er fout, maar ook zeker goed gaat. Want er gaat best veel goed, alleen wij zelf zien dat dan vaak niet, we blijven hangen in het oude. Ik weet het, maar weten en doen zijn
    2 dingen voor veel mensen. Voor mij zeker, wist ik het maar allemaal niet zo goed en deed ik maar meer, maar die blokkade ( wat voor blokkade , ik weet het niet, althans NOG niet ) zit me zo in de weg en daar baal ik heel erg van. Hopelijk herkent iemand dit of ervaart dat ook zo, en is er een oplossing voor om er toch op de een of andere manier doorheen te breken. Misschien stel ik het onmogelijke voor, maar ik heb zoveel gezien en meegemaakt bij mijn eigen opnames dat voor mij niks meer onmogelijk is. Maar in ieder geval blijven we onszelf en BIJ onszelf.
    Dit wou ik even zeggen. Trouwens Joris, ik vind dat jij hele goede topics schrijft, waarin ik mezelf heel duidelijk in tegenkom en met mezelf geconfronteerd wordt. Zo duidelijk, alleen ik sta er zo alleen in omdat ik niemand om me heen heb die zich het voor kan stellen, heel jammer. Maar samen met mijn begeleidster kom ik er ook wel uit, maar praten met mensen met ervaring, ja, daar gaat niks boven.
    Bedankt hiervoor. En iedereen die dit weer leest ook bedankt en allemaal sterkte voor zo nodig..
    lief Inkie

    1. Hoi Inkie,
      Of ik mijn verhaal zit te lezen! Ik herken alles wat jij beschrijft. Ik zal me even kort voorstellen. Ik ben Mirjam, 56 jaar, woonachtig in Amsterdam, gelukkig getrouwd en moeder van 4 volwassen kinderen. Ik weet sinds mijn 52e dat ik ADHD heb. Ik loop tegen dezelfde dingen aan als jij, en zou graag in contact met je willen komen. Ook ik heb behoefte om met een medestander te kletsen en kijken hoe we die “blokkades” kunnen doorbreken zodat we weer een paar stappen vooruit kunnen zetten. Ik heb een eigen website, waar ik blogs schrijfs, dus daar kan je me altijd vinden. Daar zit ook een contactformulier om eventueel email of telefoonnummer uit te kunnen wisselen.

      1. Hai Mirjam. Ik heb greageerd gisteren en ik kan het niet weer vinden. Wat kan ik niet goed gedaan hebben? Snap er eigenlijk niks meer van. Waar is het gebleven?
        Groetjes Inkie

      2. Hai Mirjam.
        Ik wil graag met jou schrijven , maar hoe kan ik je website vinden? Ik heb inmiddels de cardioversie achter de rug. Mijn hart is rustiger geworden, a.s. maandag 17 december moet ik voor controle en wordt er weer een hartfilmpje gemaakt .En dan weten we zeker of het helemaal weg is.
        Als ik me druk maak word ik weer kortademig, maar ik ga er vanuit dat dat aan mijn conditie ligt.
        Ik vind het zo moeilijk om steeds maar over mezelf te praten, ik voel me dan zo klagerig en een zeur. Maar ik kom er niet meer uit. Ik blijf in die cirkel zitten.
        Ben bang voor de depressie die weer op de loer ligt. Heb net 30 jaar depressie achter de rug, dus alsjeblieft niet weer.
        Afgelopen zomer heb ik grote fouten gemaakt naar de kinderen. Ik vind dit zo moeilijk om dat hier zo maar uit te leggen. Maar ik zit daar zo mee omdat het niet begrepen wordt. Misschien heb ik er van wel iets over geschreven in een of andere topic. Maar zoals ik al eerder zei, ik vind het allemaal zo moeilijk om iets terug te vinden van mijn eigen schrijven en reacties. Ook word ik daar hypernerveus van omdat me dat niet lukt. Ik moet dat toch kunnen
        Altijd wist ik de weg, maar sinds de diagnose ligt mijn hele leven overhoop en is het één grote chaos. En mijn omgeving maar zeggen, door de diagnose veranderd er niets. Maar ik voel mezelf en ervaar dat ik me steeds meer terug wil trekken, maar éénmaal onder de mensen gaat mijn masker weer op en lukt het een beetje.
        Vandaar deze maand, ik vind december een rotmaand, als ik dat zo mag zeggen.
        Dit jaar vooral. Zit niet goed in mijn vel, maar dat wist je al. Vlak voor de cardioversie kon ik nog geen 10 met meter meer lopen zonder dat ik erg benauwd was, wat ik ook heel raar vond. Maar na die tijd bleef ik de hele week vreselijbenauwd en hoesten, zo gek. Voelde me ziek en snapte er niks van. Maar Bisolvon geslikt waardoor ik weer een beetje opknapte. Dat is nu vanaf half oktober aan de gang. Ik voel me zo’n aanstelster. Als ik me maar rustig hou, dan gaat het allemaal redelijk momenteel. Maar om de haverklap woorden met mijn
        man. Wij zijn totaal verschillend, ik ben een h.s.p. er en momenteel erg emotioneel en hij is stil , zegt weinig over zijn gevoel en relativeert alles en zegt dat ik me niet druk moet maken.
        Ik word niet begrepen ( is ook heel erg moeilijk, dat begrijp ik heel goed ), althans zo ervaar ik het. En loop elke keer tegen deze muur op.
        Dus je merkt het al wel “echt ” praten over adhd/add enz.enz. lukt pracktisch niet en daar heb ik zo ’n behoefte aan. Ook de kinderen praten nergens over, zelfs niet over wat er afgelopen zomer gebeurd is. Ik heb ze ( hoe stom kon ik zijn, per hele lange app gezegd hoe ik er in sta en wat ik van hun houding vind ). Eén korrte app van 2 regelttjes kreeg ik terug met: mam wees eens niet zo met je ziekzijn bezeig en doe dingen die je leuk vind. En erop reageren hoefde ik niet, goed zo. Dus ik heb wel gereageerd, met dat dit niet eerlijk was en ik niet met mijn” ziekzijn “bezig was , maar het ” ziekzijn ” met mij. En geschreven hoe ik er in sta en wat het met mij deed en hoe het was om 30 jaar depressie te hebben gehad en nu meteen deze diagnose er achteraan. Van de regen in de drup.
        Eerst opluchting en ik dacht dat ik er weer was, maar wat heb ik dat onderschat. Volgens mij 72 jaar spatte er ineens uit had ik het gevoel en geeff dat eens een plaats. Maar schijnbaar ben ik voor een ander niet anders geworden, maar zelf, binnen in mij en vooral in mijn hoofd, die ene grote chaos wordt niet gezien. Alles valt op zijn plek. Meteen aan de medicijnen. Eerst hielpen ze goed, dacht ik, maar ik wou eigenlijk eerst weten wat Adhd/add gecombineerd voor mij was zonder medicatie, dus weer afgebouwd. Later weer gestart met boezemfibrileren als gevolg. Dus nu weer gestopt en de rest weet je, denk ik door wat ik eerder heb verteld. Dus waarschijnlijk geen medicatie meer voor mij.
        Na de vakantie ( die lange app heb ik ook nog geschreven terwijl ik op vakantie was ) , heb ik mijn dochter weer een lange app geschreven, waarop ik geen antwoord kreeg en ik niet op haar verjaardag ben geweest ( wat mij zeer kwalijk werd genomen, ook door mijn zoon trouwens, zij hebben met elkaar gepraat ) heb ik alles nog erger gemaakt. Vreselijk, en helemaal niet mijn aard om zoiets te doen. Wel heeft mijn man mijn zoon gebeld , hij is wezen praten, en boos dat hij was, dat wil ik nooit meer meemaken. Ik was alleen verdrietig, maar gek genoeg begreep ik hem en kon ik rustig blijven. Hij kwam voor zijn zus op en ik kreeg het gevoel dat hij tevens haar woorden uitsprak. Dat was een gek , maar tevens goed gevoel. MOEDERGEVOEL??????????? Mijn schoondochter was er ook bij ( waar ik ook gek genoeg blij mee was ), maar ook zij was boos en heeft het nodige gezegd. We hebben niet over adhd e.d. gepraat, maar alleen over de gang van zaken. En zij willen gewoon nergens over praten. Maar ik moest niet denken dat de boosheid weg was, want dat dat gaat niet één twee drie, wat ik begrijp. En met een knuffel gingen ze weer naar huis. Uiteindelijk heb ik mijn dochter gebeld, ik hield het niet meer uit gewoon. Zij reageerde met , ik weet niet of ik er over wil praten, maar je bent dinsdag (dat was hun trouwdag ) gewoon welkom. Ik heb wel gezegd wat het met me deed. Iedereen doet weer heel gewoon, maar ik hou van uitpraten en dat is het voor mij niet en daar staat mijn man heel anders in. Hij zegt, ze vragen of je meekomt als hij iets moet brengen of even naar ze toe gaat of zo. Dat is voor hem een teken dat het goed is. Herken je zo’n verhaal? Het zit me zo dwars en ik durf nergens meer over te beginnen, terwijl het me zo bezig houdt. Vooral mij dochter, als zij nu eens zou zeggen. Al was het maar, van, mam, ik wil het laten voor wat het is en dat het goed is of zoiets. Is dat zo raar? Ik weet niet waar ik aan toe ben. En dat doet zo zeer. Ik hoorde wel van mijn schoondochter ( dat was als voor dit gedoe, dat mijn dochter er meer mee zit als dat ik in de gaten heb. Zijn heeft wel de aard van mijn man, dat afstandelijke als het op gevoelens aankomt.
        Heb ik toch nog alles hier neer gezet, wat ik eigenlijk niet wou. Maar misschien zijn er meer mensen die herkenning hier in vinden en een eerlijke reactie kunnen/willen geven. Heb je het een beetje kunnen volgen, dit hele boekwerk. Het stroomde mijn vinger uit. Let niet op spelfouten, want ik schrijf recht vanuit mijn hart.
        Misschien wil je nu wel helemaal niet meer met me schrijven na dit alles. Ik zit nog met zoveel. Heb nog een weg te gaan. Momenteel vind ik het heel erg moeilijk en wil ik wegkruipen van alles. Maar ik heb al heel veel doorstaan , dus moet me dit ook lukken. Ik wil zo graag gewoon leven, net als iedereen dat hier wil.
        Ik doe mijn best , ik heb een goede begeleidster en we gaan achter hulp aan di samen met ons mijn leven weer op de rails zien te krijgen.
        en nu stop ik echt. Dankjewel , dat je of jullie de tijd hebben genomem om naar deze ” chaos ” te luisteren /lezen.
        Liefs Inkie

  5. Hai Mirjam
    Sorry voor mijn late reactie. Ik weet dat ik het wel gelezen had , maar wist niet meer waar. Ik kom nogal in de war met al die topics en blogs. Snap ook niet precies hoe het werkt, stom he? Ik kan me er niet goed op concentreren. Door de chaos wordt dat er niet beter op. Ik had je trouwens op mijn mail staan , vandaar dat ik je net tegenkwam. Mag ik vragen hoe jij aan mijn mailadres komt? Eigenlijk kan dat niet volgens mij. Maar je bericht is terecht in ieder geval, hij zat bij de spam en daar vergeet ik vaak om te kijken. Ik heb heel veel geschreven in deze topics , waaronder mijn verhaal van 30 jaar, heb je die ook gelezen? De naam van de topic ben ik ook vergeten zoals die andere topics ook. Ik vind dat heel vervelend, volgens mij komt dat omdat ik in 1999 geshockt ben bij een jarenlange depressie. Ik vergeet zelfs wat ik geschreven heb terwijl ik vanuit mijn hart schrijf. Weet je dat ik niks van mezelf meer snap , af en toe weet ik het gewoon niet meer. Zit jij ook met zulke vragen? Ik kan er met niemand over praten, alleen met mijn spvster ( sociaal psychisch verpleegkundige ) en mis een praatgroep in de buurt. Ik heb er ook nog geen echte moeite voor gedaan als ik eerlijk ben. Op dit moment ben ik met zoveel dingen bezig. Allerlei doktoren waar ik heen moest. Dit is even een korte reactie van mij, want ik ben erg moe, ik heb net een lange brief geschreven aan een correspndentievriendin van mij. Wel jammer dat je zover bij mij vandaan woont, 100 km. Maar je hoort meer van me dat beloof ik, als ik het niet vergeet, hihihihi.
    Voor nu lieve groetjes Inkie

Geef een reactie