ADD/ADHD en de muur die steeds terugkeert

Ik ben Akim, 34 jaar, en ik heb zo ver ik weet al mijn hele leven ADD/ADHD. Of, zoals het vroeger ook wel werd genoemd, MBD. Ik moet zeggen dat het leven hier door niet gemakkelijk is, aangezien ik telkens weer tegen die bekende muur blijf rennen!
School heb ik niet af gemaakt omdat ik me niet kon concentreren en in mijn hoofd altijd met van alles bezig was, behalve school. Leren lukte me gewoon niet. Ik heb ook niet voor niks van mij 8ste tot mij 14e op ZMOK-scholen gezeten. En na mijn schooltijd is het er niet veel beter op geworden.
Ik ben van het ene baantje naar het andere baantje gegaan. Bij elke sollicitatie die ik had werd ik ook altijd wel direct aangenomen. Tot dusver geen probleem, zou je zo zeggen. Maar meestal begonnen de problemen na een maand pas. Altijd weer het ziekmelden zonder een baas duidelijk uit te kunnen leggen wat er aan de hand was. Vermoeidheid dat voelde ik wel maar waardoor en hoe?
Dat wist ik zelf ook nooit precies, maar het liep er wel altijd op uit dat ik na een paar maanden altijd weer werd ontslagen. En dat keer op keer. En als het ergens wel wat langer goed ging en mijn desbetreffende baas vroeg of ik niet eens wat opleidingen wilde gaan doen, dan deed ik dat uiteraard ook wel. Juist omdat die extra papieren gewoon goed zijn om te hebben.
Maar zoals je waarschijnlijk wel kan raden, liepen die opleidingen altijd weer uit op teleurstellingen omdat de theoretische kant mij gewoon niet wilde lukken. In de praktijkgerichte vakken was ik doorgaans wel goed. Ik durf wel te zeggen dat ik eigenlijk één van de beste was met praktijkvakken (ik ben ook hovenier geweest). Maar hoe dan ook, waar ik ook heb gewerkt, ik werd altijd ontslagen om dezelfde reden. Het eeuwige ziekmelden zonder een goede reden te hebben.
Tot ik in 2008 mezelf aanmeldde bij centrum Maliebaan om van mijn jarenlange speedverslaving af te komen. Iets dat ik ondertussen wel heb opgegeven, maar wel onder controle heb. Bij mijn aanmelding ben ik gelijk getest op ADHD, aangezien ik zelf al sinds een jaar of twee steeds sterker het idee begon te krijgen dat ik wel eens ADD kon hebben.
Dit na een documentaire hierover op tv. Ik herkende de symptomen heel erg, en de uitslag was keihard raak. Ik had dus ADD. Het was me ook in één klap duidelijk waar telkens weer die vermoeidheid vandaan kwam waardoor ik me ziekmeldde. Met ontslag tot gevolg. Die vermoeidheid kwam steeds weer terug omdat ik mijn eigen grenzen nooit zag, en dan voornamelijk mijn geestelijke grenzen. Aangezien ik tijdens mijn werk zoveel energie kwijt was aan het onder controle houden van mijn gedachten zodat ik mijn werk goed kon doen zonder te worden af geleid door alles om me heen.
Gelukkig wist ik nu dus wat me al die jaren tegen die muur liet rennen. Maar ondertussen was ik al zo vaak op mijn bek gegaan met alles wat ik deed, dat ik mentaal helemaal leeg was en jammer genoeg nog steeds ben. Ik zit alweer sinds 2007 thuis en nog steeds weet ik voor mezelf niet hoe ik me weer moet motiveren om aan het werk te gaan. Want ik heb nog steeds in mijn achterhoofd het gevoel van ‘waarom weer al die moeite om vervolgens toch weer op mijn bek te gaan’. Gelukkig gaat het al wel steeds beter en lukt het me om dat gevoel meer en meer los te laten. Maar in mijn hoofd blijft toch steeds weer die ellendige muur terug keren op mijn weg.
Geschreven door Akim Willemsen

3 gedachten over “ADD/ADHD en de muur die steeds terugkeert”

  1. Heel herkenbaar! Schouders er onder door heel goed naar je lijf te luisteren en je grenzen te herkennen en deze toe te passen!!!

  2. Hoe herkenbaar! Ik ben verbijsterd dat er zoveel mensen met dezelfde problemen rondlopen! Maar, Akim, geef niet op! Zelf ben ik nu aan het reintegreren. Na ontelbare keren onderuit gegaan te zijn, word ik nu begeleid door een aantal fantastische mensen: mijn leidinggevende, bedrijfsarts, arbeidsdeskundige, jobcoach. Daarnaast krijg ik heel veel steun uit mijn omgeving. Ritalin heeft voor mij deuren geopend en voor het eerst in mijn leven durf ik voorzichtig te geloven dat het misschien ooit toch goed komt. Het is keihard werken en ik heb ontzettend veel geluk met fijne mensen om mij heen, maar toch. Het kan. Geef niet op. Wij ADD-ers hebben zoveel mooie eigenschappen, blijf daar in geloven! En als je behoefte hebt om te kletsen, dan ben ik er voor je.

Geef een reactie